Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Μερικές σκέψεις για τα αδέσποτα

Ασπασία Μπακουλοπούλου

 Λίγες λέξεις θα γράψω για τα αδέσποτα ζώα (σκύλους-γάτες) που ζουν στο αστικό και περιαστικό περιβάλλον. Δηλαδή, για τα ζώα που συναντάμε όταν περπατάμε στην πόλη μας, στο χωριό μας, όταν πάμε το παιδί μας στο σχολείο, όταν κάνουμε μία βόλτα στην παραλία ή στο δάσος. Όλα αυτά τα όντα δεν έπεσαν από τον ουρανό, δεν τα έστειλε ο θεός, ούτε βέβαια ο πελαργός.

 Τα αδέσποτα ζώα, που περιφέρονται στους δρόμους, δεν επέλεξαν αυτό τον τρόπο ζωής. Κάποτε είχαν έναν ιδιοκτήτη που τα φρόντιζε. Οι λόγοι εγκατάλειψης είναι πολλοί. Αυτό που προβληματίζει είναι η εγκατάλειψη του ζώου στη μοίρα του, αλλά και η κοινωνία που δεν είναι έτοιμη να αποδεχτεί και να φροντίσει τα περιφερόμενα ζώα. Εάν τα ζώα αυτά κατά την υιοθεσία τους ή κατά την αγορά είχαν σημανθεί, ο ιδιοκτήτης θα σκεφτόταν πολύ δύσκολα να τα εγκαταλείψει. 

Οι ιδιοκτήτες που δεν ενδιαφέρονται να υιοθετήσουν ή να εξασφαλίσουν τα νεογέννητα του ζώου τους πρέπει να προνοήσουν και να τους κάνουν στείρωση. Διαφορετικά έπρεπε να υπάρχει ένας σταθμός φιλοξενίας μέχρι να βρεθεί ένας νέος ιδιοκτήτης. 

Επειδή, όμως, είναι σχεδόν δεδομένη η εγκατάλειψη, η απουσία σήμανσης και η έλλειψη στείρωσης, καλούνται οι εθελοντές να προσφέρουν τη βοήθειά τους προκειμένου το θέαμα των νηστικών, άρρωστων, επιθετικών, ή ακόμα και σκοτωμένων ζωών να περιοριστεί. 

Στις δημοτικές εκλογές του 2014 επισημοποιήθηκε η ύπαρξη ομάδας εθελοντών που δραστηριοποιούνταν πολύ πριν και με πολλούς τρόπους, όπως με το να κάνει στειρώσεις αδέσποτων, να παρέχει βοήθεια σε άρρωστα ζώα, να τα ταΐζει, αλλά και να κάνει παραστάσεις διαμαρτυρίας στην αστυνομία για τα ζώα που εκμεταλλεύονταν τα Τσίρκο που επισκέπτονταν την πόλη μας. Όλοι οι υποψήφιοι υποδέχθηκαν την ομάδα και όλοι έδωσαν υποσχέσεις. 

Ζητούσαμε και ζητάμε ΟΧΙ ΧΡΗΜΑΤΑ, αλλά ένα μικρό χώρο (500τ.μ.) με ένα κοντέινερ. Στο χώρο αυτό, που θα έχει ρεύμα και νερό, θα φιλοξενούνται προσωρινά ζώα, που έχουν ανάγκη περίθαλψης, ζώα κακοποιημένα, χτυπημένα, ντουφεκισμένα, αλλά και ζώα για στείρωση. 

Με την στείρωση των αδέσποτων και κυρίως των θηλυκών θα περιοριστεί το φαινόμενο εγκαταλελειμμένων ζώων. Παράλληλα, πρέπει να κινητοποιηθούν οι ιδιοκτήτες ζώων προκειμένου να στειρώσουν και να σημάνουν τα ζώα τους. Σε αυτό τον τομέα είναι σίγουρο πως θα βοηθήσουν οι τοπικοί κτηνίατροι, αλλά και εθελοντικές ομάδες κτηνιάτρων που έρχονται από άλλες περιοχές της Ένωσης γι’ αυτό τον σκοπό. Η τεχνογνωσία για την αντιμετώπιση του φαινόμενου υπάρχει. Δεν είναι δική μας εφεύρεση. Εμείς καλούμαστε να εφαρμόσουμε στο Δήμο μας πρακτικές, που θα υλοποιήσουν και θα αναδείξουν το πνεύμα του εθελοντισμού, της φιλοζωίας και τελικά του πολιτισμού μας. 

Κατά το παρελθόν, που τα ταμεία ήταν γεμάτα και το χρήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης έρρεε φτιάχτηκαν πολλά καταφύγια αδέσποτων ζωών προκειμένου να "απορροφηθούν" τα κονδύλια. Πριν, όμως από το οριστικό τους κλείσιμο, τα περισσότερα από αυτά έγιναν κολαστήρια αδέσποτων ψυχών. Τελείωσαν τα χρήματα, τελείωσε και ο εθελοντισμός. Αυτό δεν πρόκειται να αφήσουμε να γίνει στο δήμο μας. Προτιμούμε τα εναπομείναντα ζώα (μετά από τις αλλεπάλληλες φόλες) να στειρωθούν και μέχρι να υιοθετηθούν να γίνουν κομμάτι της πόλης.

Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι φιλόζωος για να βοηθήσει. Και μονό η αποχή από πράξεις βίας είναι αρκετή για να σώσει τις ζωές των ταλαίπωρων ζωών, που από ανθρώπινο και μόνο λάθος βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση.

Στις 10 Φεβρουαρίου μετά από αίτημα της Αυτοδιοικητικής Κίνησης Δυτικής Αχαΐας - ΑΚΙΔΑ, συνεδρίασε το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Δυτικής Αχαΐας και συζήτησε το πρόβλημα των αδέσποτων ζώων στον Δήμος μας. Στη συνεδρίαση πήραν μέρος και τοποθετήθηκαν συμπολίτες μας που εθελοντικά δραστηριοποιούνται με τη φροντίδα των αδέσποτων ζώων. Μένει να δούμε κατά πόσο θα υλοποιηθούν οι αποφάσεις του συμβουλίου. 

Περιοδικό Πολιτεία

Τρίτη 22 Μαρτίου 2016

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΟΥ

Γεράσιμος Ν. Καραμπελιάς
Αναπληρωτής Καθηγητής ΠΑΝΤΕΙΟ Πανεπιστήμιο

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν η κουλτούρα των τηλεπαιχνιδίων πολέμου (video games) άρχισε να αποκτά, με τη βοήθεια των μέσων επικοινωνίας και διασκέδασης, διαστάσεις παγκόσμιου φαινομένου, κάποιοι κοινωνικοί επιστήμονες, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, θεώρησαν ότι ένα από τα θέματα που εύκολα διαφεύγει της προσοχής μας είναι οι σχέσεις των ενόπλων δυνάμεων με τη βιομηχανία του θεάματος γενικότερα και την «εκπαιδευτική» διάσταση της διασκέδασης ειδικότερα. Όπως σημείωναν οι πιο οξυδερκείς, οι δυνατότητες των ενόπλων δυνάμεων να αυξήσουν το βαθμό επιρροής της σκέψης των σε φίλιο αλλά και εχθρικό περιβάλλον μέσω της «εκπαίδευσης» της νεανικής κοινότητας μέσα από διαύλους διαχείρισης του ελεύθερου χρόνου των μελών της, ήταν τεράστιες. Φυσικά και η χρήση των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ-εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση) για τη μεταφορά ιδεών, την περιγραφή και ανάλυση των γεγονότων αλλά και την άσκηση κρατικής προπαγάνδας δεν είναι φαινόμενα των καιρών μας. Η άμεση πρόσβαση όμως της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας στην οικία κάθε πολίτη και σε μέρη συνάθροισης της νεολαίας, ήταν κάτι το πρωτόγνωρο.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ: ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΑΠΟΙΚΙΣΜΟΥ Ή ΔΟΥΛΟΠΑΡΟΙΚΙΑΣ [1]

Ανδρέας Αθ. Λάζαρης 
Εκπαιδευτικός Διδάκτωρ Νεοελληνικής Λογοτεχνίας

Σε προηγούμενους αιώνες, 16ος, 17ος,18ος, 19ος αφενός η εδαφική κατάληψη ή ο έμμεσος πολιτικός έλεγχος μιας χώρας αφετέρου η εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών της πηγών και μέσων, συμπεριλαμβανομένων και της ίδιας της φύσης, ονομαζόταν αποικισμός ή δουλοπαροικία. Μια ματιά στο λεξικό, στο λήμμα δουλοπάροικος, μας δείχνει ότι η μεταφορική χρήση της λέξης σημαίνει: ο υποτελής, ο κάτοικος χώρας που έχει χάσει την ανεξαρτησία της. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε στη Μεσαιωνική Ευρώπη. Ωστόσο, ακόμη και στη Μεσαιωνική Ευρώπη, η χρήση του υπονοούσε την επικυριαρχία των ισχυρών τότε Ευρωπαϊκών δυνάμεων σε χώρες, κυρίως, εκτός Ευρώπης.
Αντίστοιχα, η ανάγνωση του λεξικού για το λήμμα αποικιοκρατία μας διευκρινίζει ότι: το καθεστώς κατά το οποίο ορισμένες χώρες αποτελούν κτήσεις άλλων χωρών, εξαρτώνται στρατιωτικά, πολιτικά και οικονομικά από αυτές.

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

Τζανγκο Ράινχαρντ : Ο πρωτοπόρος της ευρωπαϊκής τζαζ

Χρήστος Βέρρας


Όταν μου ζήτησε ένας καλός φίλος να γράψω ένα άρθρο πάνω στη μουσική για το δεύτερο τεύχος του περιοδικού Πολιτεία, το πρώτο όνομα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν αυτό του David Bowie. Έτσι, λοιπόν, ένα κυριακάτικο απόγευμα πήρα χαρτί, στυλό και είπα να ετοιμάσω ένα άρθρο αφιέρωμα στην τεράστια ιδιοφυΐα της ροκ. Ωστόσο δεν μου έβγαινε... Είχαν όλα γραφτεί και υπεραναλυθεί σε δακρύβρεχτες φυλλάδες μετά από το θάνατο του Bowie. Άσε που δεν μου αρέσουν και οι επικήδειοι...Εκείνη ακριβώς τη στιγμή το ράδιο έπαιζε ένα τραγούδι, το οποίο κάπου το είχα ξανακούσει, σε κάποια ταινία ίσως. Αυτός ο συνδυασμός τζαζ και τσιγγάνικης μουσικής μου γέννησαν μια επιθυμία για χορό. Και ο ήχος αυτής της κιθάρας τόσο ξεσηκωτικός και συνάμα μελωδικός.

Αποτέλεσμα εικόνας για Django ReinhardtΤζάνγκο Ράινχαρντ (Django Reinhardt), ο πρωτοπόρος της ευρωπαϊκής τζαζ. Γεννήθηκε το Γενάρη του 1910 στην Liberchies, μία μικρή πόλη στο ανατολικό Βέλγιο, από τσιγγάνους γονείς. Ο Jean, όπως ήταν το κανονικό του όνομα, πέρασε τις δύο πρώτες δεκαετίες της ζωής του σε κατασκηνώσεις και καραβάνια των Ρομά κοντά στο Παρίσι παίζοντας κιθάρα, μπάντζο και βιολί από αρκετά μικρή ηλικία. Το Νοέμβριο του 1928 ένα δραματικό γεγονός θα αλλάξει σημαντικά τη ζωή και την καριέρα του δεκαοχτάχρονου Τζάνγκο. Συγκεκριμένα, ύστερα από πυρκαγιά στο τροχόσπιτο, όπου έμενε με την πρώτη του σύζυγο, τραυματίζεται σοβαρά στο αριστερό χέρι και το δεξί πόδι. Ο Τζάνγκο αρνείται τον ακρωτηριασμό που προτείνουν οι γιατροί και πηγαίνει σε ένα κέντρο φροντίδας, όπου μετά από 18 μήνες στο κρεβάτι καταφέρνει να περπατήσει. Ωστόσο, δύο δάχτυλα του αριστερού χεριού έχουν παραλύσει, οπότε αναγκάζεται να προσαρμόσει την οργανοπαιξία του. Ειδικότερα, παίζει όλα τα κιθαριστικά σόλο του με τα δύο δάχτυλα, και χρησιμοποιεί τα δύο τραυματισμένα μόνο για την απόδοση συγχορδιών.

Ο τσιγγάνος κιθαρίστας επηρεασμένος από τους μεγάλους τζαζίστες Eddie Lang, Joe Venuti, Louis Armstrong και Duke Ellington ασχολείται με αυτό το είδος μουσικής και στην τζαζ βρίσκει όλο το χώρο για να αναπτύξει το εκπληκτικό ταλέντο του στον αυτοσχεδιασμό. Εκτός από τη δεινότητα του στον αυτοσχεδιασμό και την κιθαριστική του δεξιοτεχνία, ο Τζάνγκο ξεχωρίζει και για την σύνθεση μεγάλου αριθμού εξαιρετικών μουσικών κομματιών. Το 1934 μαζί με τον βιολιστή Stéphane Grappelli σχηματίζουν στο Παρίσι την ορχήστρα Quintette du Hot Club de France. Οι πρώτες τους ηχογραφήσεις (Dinah, Tiger Rag, Oh Lady be Good, and I Saw Stars) προκαλούν αίσθηση και ακολουθούν δεκάδες άλλες με επιτυχία τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική.

Το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκει το Quintette, να περιοδεύει στην Αγγλία. Ο Grappelli παραμένει εκεί και ο Reinhardt επιστρέφει στη Γαλλία και συνεχίζει να ηχογραφεί καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. O Τζάνγκο, πιθανότατα λόγω της φήμης και του ταλέντου του, καταφέρνει να αποφύγει - αν και τσιγγάνος - τη σύλληψη από τους ναζί τα χρόνια της γερμανικής κατοχής. Μετά από το πέρας του πολέμου περιοδεύει με τον Duke Ellington στις ΗΠΑ. Το 1948 ηχογραφεί έναν από τους σημαντικότερους δίσκους του, το Djangology. Το 1951, αποσύρεται στο χωριό Samois-surSeine, κοντά στο Fontainebleau, όπου και ζει μέχρι το θάνατό του. Συνεχίζει να εμφανίζεται σε jazz clubs στο Παρίσι, ενώ ξεκίνα να παίζει ηλεκτρική κιθάρα παρά τους αρχικούς δισταγμούς του προς το συγκεκριμένο όργανο.

Τέλος, ο Τζάνγκο πεθαίνει το 1953 από εγκεφαλική αιμορραγία, σε ηλικία μόλις 43 ετών. Αυτός ήταν, λοιπόν, ο μεγαλύτερος κιθαρίστας της τζαζ, ο καλύτερος εκφραστής της ευρωπαϊκής πλευράς της, ο μουσικός που πάντρεψε τη μουσική των τσιγγάνικων καταυλισμών με τις τρομπέτες της Νέας Ορλεάνης.

 Ακούστε έργα του : Minor Swing, Belleville , I'll See You In MyDreams.

Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

H ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΟΡΥΦΩΝΕΤΑΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ…

Κυριάκος Σκιαθάς 
Εκπαιδευτικός-σύμβουλος εκπαίδευσης 

Η Δημόσια εκπαίδευση νοσεί
Η οικονομική κρίση η οποία τα τελευταία χρόνια ρημάζει τα παραγωγικά στρώματα της χώρας μας, μετατρέπεται στα χέρια του παγκόσμιου κεφαλαίου σε καθοριστικό εργαλείο χειραγώγησης της ελληνικής κοινωνίας. Απώτερος σκοπός όλων αυτών είναι να πληγεί ο σημαντικότερος και ταυτοχρόνως, ο βασικότερος πυλώνας ανάπτυξης του ελληνικού πολιτισμού, η παιδεία του λαού. Πάντοτε η καθυπόταξη της παιδείας μιας χώρας αποτελούσε ιδιαίτερης σημασίας ζητούμενο για την ίδια την κυρίαρχη πολιτική.
Μια δημόσια παιδεία, η οποία ομολογουμένως νοσεί αρκετά χρόνια τώρα, με αποτέλεσμα να περιμένουν ακόμα οι σύγχρονοι ελληνοπαίδες να δικαιωθούν τα οράματα της γενιάς του 1-1-4 του Πολυτεχνείου του ᾿73, των αγώνων για ακηδεμόνευτη και ελεύθερη γνώση. Συγχρόνως, όμως, όλα αυτά τα χρόνια μπολιάζεται ο χώρος της παιδείας με περισσή υποκρισία, χωρίς ο ίδιος να αποτελεί εξαίρεση στην ήδη μολυσμένη ελληνική κοινωνία. Μετά από το 1974 η εκπαίδευση αποτέλεσε αντικείμενο λαϊκισμού και ευχολογίων από τη μεριά των πολιτικών. Ενώ την ίδια στιγμή μεγάλο ποσοστό απ’ αυτούς (αν όχι όλων) δεν έκαναν χρήση για τα δικά τους παιδιά της δημόσιας παιδείας που ευαγγελίζονταν. Στρατιές πολιτικών ακόμη και σήμερα μορφώνουν τα παιδιά τους στα παράνομα ιδιαίτερα, στα ιδιωτικά σχολεία, στα κολλέγια και στα φημισμένα Πανεπιστήμια του εξωτερικού.