ΠΛΕΚΟΥΜΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ «ΜΑΛΛΙΑ - ΚΟΥΒΑΡΙΑ» ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Θεανώ Κοντούλη

Όταν μου προτάθηκε να γράψω ένα κείμενο για την αλληλεγγύη, με αφορμή αυτή τη νέα προσπάθεια που ξεκινά με το περιοδικό «Πολιτεία», αντιμετώπισα ένα τεράστιο πρόβλημα. Είναι τόσες πολλές και σημαντικές οι δομές αλληλεγγύης που δεν ήξερα σε ποιαν να δώσω προτεραιότητα. Έγραφα κι έσκιζα μια ολόκληρη μέρα και κάποια στιγμή είπα «μπερδεύτηκα» και ο πρώτος συνειρμός ήταν ένα κουβάρι... Το αποφάσισα, θα γράψω για το «πλέκουμε αλληλεγγύη».

Πριν από ένα μήνα –πάνω κάτω– μια φωτογραφία από την Ισπανία που έδειχνε γυναίκες να πλέκουν για τους πρόσφυγες έκανε τον γύρο του κόσμου μέσα από το διαδίκτυο. Μια γυναίκα από την Θεσσαλονίκη,  η Ρένα Ακριτίδου, σκέφτηκε «γιατί όχι κι εμείς;» Κινήθηκε γρήγορα, μίλησε με τις φίλες της , έκανε μια ομάδα στο facebook , https://www.facebook.com/groups/1620228618231329/?fref=ts  και μέσα σε ελάχιστο χρόνο κατάφερε η ομάδα να έχει 1.700 μέλη, τα περισσότερα ενεργά. Σε λιγότερο από μήνα τη γνώριζε όλη η χώρα. Απλά και γρήγορα χωρίστηκαν υποομάδες ανά γεωγραφική περιοχή και κάθε ομάδα διαχειρίζεται  την διακίνηση των πλεκτών της ώστε να φτάνουν γρήγορα εκεί που υπάρχει ανάγκη.

Πολλά από τα μέλη βρίσκονται και δουλεύουν μαζί σκουφιά, κασκόλ, γάντια. Ό,τι μπορεί να ζεστάνει τα κρύα κορμάκια και αν είναι δυνατόν και λίγο τις ψυχές  των παιδιών, που αντί να παίζουν, να πηγαίνουν σχολείο, να κοιμούνται και να ονειρεύονται μέσα στην ασφάλεια του παιδικού δωματίου τους και την αγκαλιά της μάνας τους , περπατάνε χιλιόμετρα ολόκληρα, μπαίνουν βίαια σε μια βάρκα ενός δουλεμπόρου, που αρμενίζει στα πολλές φορές φουρτουνιασμένα νερά του Αιγαίου για να γλυτώσουν από τις βόμβες και τις σφαγές, με μοναδική αποσκευή τους, αν είναι τυχερά , το χέρι του γονιού τους ή κάποιου συγγενή.

Μην σας περάσει από το μυαλό ότι είναι μια ομάδα αργόσχολων γυναικών που πήραν βελόνες νήματα και βελονάκια  να κάνουν μια φιλανθρωπία για την σωτηρία της ψυχής τους. Οι γυναίκες που πλέκουν σ' αυτήv την ομάδα είναι όλων των ηλικιών και όλες δουλεύουν σκληρά και δαπανούν πολύ χρόνο γι αυτό τον σκοπό. Όσοι δεν έχουν χρόνο ή δεν ξέρουν να πλέκουν  προσφέρουν τις πρώτες ύλες,  όλοι έχουν κάτι να κάνουν γι΄αυτόν το σημαντικό σκοπό.

Δεν δέχονται χρήματα και δεν είναι ΜΚΟ. Είναι απλοί και καθημερινοί άνθρωποι  που έστησαν ένα δίκτυο με απλές και νοικοκυρεμένες κινήσεις , κάτι που για την κρατική μηχανή πολλές φορές φαντάζει αδύνατο. Βρίσκονται και επικοινωνούν μεταξύ τους –άλλωστε η επικοινωνία είναι πολύ εύκολη στις μέρες μας– γνωρίζονται και συζητάνε και δένονται σε κάτι που ίσως να μπορέσει να πάει κι ένα βήμα παρακάτω.

Είμαι  κι εγώ μέλος αυτής της ομάδας και παρούσα σε όποια τέτοια δομή μπορώ και κάθε φορά με απασχολεί το ίδιο πάντα ερώτημα: η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας απέναντι στη βία και τον παραλογισμό, θα βρούμε όμως κι έναν τρόπο να την χρησιμοποιήσουμε σαν τέτοιο;

Ίσως  να έχω απάντηση την επόμενη φορά...