Τρίτη 8 Αυγούστου 2017

Προσφυγιά και στρατοπέδευση Παλαιστινιακό, μια «ξεχασμένη» υπόθεση

Τάσος Γιακουμής
Ιατρός, επιμελητής Π.Ι. Σαγεΐκων


Αφορμή για το παρόν στάθηκε η ανακοίνωση του αριθμού των προσφύγων παγκόσμια, έτσι όπως ανακοινώθηκε εν όψει της παγκόσμιας ημέρας προσφύγων από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. 65,3 εκατομμύρια υπολογίζονται οι ανέστιοι παγκόσμια για το 2015.
1 στους 113 κατοίκους του πλανήτη μας έχει αιτηθεί άσυλο, είναι εσωτερικά εκτοπισμένος, είναι πρόσφυγας. Δύο εκατομμύρια έχουν υποβάλλει αιτήσεις ασύλου στις δυτικές χώρες και 100.000 ασυνόδευτα παιδιά βολοδέρνουν στους ευρωπαϊκούς προορισμούς.
Από τα 24 εκατομμύρια των Σύρων πολιτών, τα 12 βρίσκονται είτε σε εσωτερική μετακίνηση είτε σε προσφυγιά εκτός της Συρίας. Το κύμα φυγής συνεχίζεται από το Αφγανιστάν και από τις «άγνωστες» πολεμικές ζώνες του Πακιστάν, της Λιβύης, της Σομαλίας.
Η Ιορδανία, ο Λίβανος, η Τουρκία έχουν μετατραπεί σε απέραντα στρατόπεδα προσφύγων.

Και η Παλαιστίνη;

Σύμφωνα, λοιπόν, με πρόσφατα στοιχεία στη Γάζα στο 1,1 εκατομμύριο πληθυσμού έχουν προστεθεί 500.000 εκτοπισμένοι, καθιστώντας τη την πιο πυκνοκατοικημένη μεριά του κόσμου, με έκταση όσο η μισή... Αχαΐα και μάλιστα… περιφραγμένη. Στη Δυτική Όχθη, στα 2,3 εκατομμύρια έχουν έλθει άλλες 750.000 και στο κράτος του Ισραήλ το 1,3 εκατομμύριο των Παλαιστινίων πολιτών β' κατηγορίας συμπληρώνουν άλλοι 250.000 πρόσφυγες. Στο Λίβανο 400.000 και στη Συρία 1,5 εκ· 250.000 στη Σαουδική Αραβία και η μεγαλύτερη κοινότητα Παλαιστινίων της διασποράς βρίσκεται στη... Χιλή που αριθμεί 500.000 ψυχές. Στη Δυτική όχθη διαβιούν 500.000 Ισραηλινοί και στο κράτος τους άλλα 7 εκατομμύρια, πολλοί εξ αυτών προερχόμενοι από τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες.

Σύμφωνα, λοιπόν, με πρόσφατα στοιχεία στη Γάζα στο 1,1 εκατομμύριο πληθυσμού έχουν προστεθεί 500.000 εκτοπισμένοι, καθιστώντας τη την πιο πυκνοκατοικημένη μεριά του κόσμου, με έκταση όσο η μισή... Αχαΐα και μάλιστα… περιφραγμένη. Στη Δυτική Όχθη, στα 2,3 εκατομμύρια έχουν έλθει άλλες 750.000 και στο κράτος του Ισραήλ το 1,3 εκατομμύριο των Παλαιστινίων πολιτών β' κατηγορίας συμπληρώνουν άλλοι 250.000 πρόσφυγες. Στο Λίβανο 400.000 και στη Συρία 1,5 εκ· 250.000 στη Σαουδική Αραβία και η μεγαλύτερη κοινότητα Παλαιστινίων της διασποράς βρίσκεται στη... Χιλή που αριθμεί 500.000 ψυχές. Στη Δυτική όχθη διαβιούν 500.000 Ισραηλινοί και στο κράτος τους άλλα 7 εκατομμύρια, πολλοί εξ αυτών προερχόμενοι από τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες.

Στο χάρτη που ακολουθεί φαίνεται η εξέλιξη της κυριαρχίας των παλαιστινιακών εδαφών από το 1948 που «στήθηκε» το κράτος του Ισραήλ (με κόκκινο η παλαιστινιακή κυριαρχία) ως σήμερα. Στις μικρές κουκίδες που «απλώνεται» η Παλαιστινιακή Αρχή, παρεμβάλλεται ένα τείχος διπλάσιο σε ύψος και πενταπλάσιο σε μήκος από αυτό του Βερολίνου και άπειρα check points που εμποδίζουν την ελεύθερη μετακίνηση των Παλαιστινίων στη χώρα τους.

Με λίγα λόγια, ο λαός της Παλαιστίνης βρίσκεται από το 1948 σε καθεστώς δίωξης, μόνιμης προσφυγιάς, εγκλεισμού και στρατοπέδευσης. Από τον πρώτο πόλεμο της Nakba (Έξοδος) του 1948, τον δεύτερο το 1956, τον πόλεμο των 6 ημερών το 1967 και τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973 μέχρι τη Σάμπρα και Σατίλα και τα υψώματα του Γκολάν το 1982 και τους βομβαρδισμούς της Γάζας αδιαλείπτως από το 2006 ως το 2014, μεσολαβώντας 2 ιντιφάντες (εξεγέρσεις του 1987 και 2000), οι Παλαιστίνιοι σφαγιάζονται αδιάλειπτα, εξωθούνται στη βία και τον εξευτελισμό.

Οι επιλογές των μεγάλων δυνάμεων (κύρια των Βρετανών) να δημιουργήσουν μεταπολεμικά το κράτος-χωροφύλακα του ιμπεριαλισμού, το Ισραήλ, κλέβοντας τα εδάφη και τους πόρους ύπαρξης, τη μνήμη ενός λαού που διαβιούσε σε αυτή τη γη από εκατοντάδες χρόνια, είχαν σαν στόχο τον απόλυτο έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και δρόμων της Εγγύς Ανατολής.

Ιδίως από την εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης που προέκυψε μετά από την κατάρρευση του σοσιαλιστικού μπλοκ το 1991, η παράδοση των ηγεσιών των Παλαιστινίων με την αποδοχή της συμφωνίας του Όσλο, το 1993, και τη δημιουργία της Παλαιστινιακής Αρχής, ενός μη-κράτους χωρισμένου σε δυο μέρη (Γάζα και Δυτική Όχθη), οδήγησαν και στην ψυχική διαίρεση αυτόν τον περήφανο λαό. Στη Γάζα η Χαμάς και στη Δυτική Όχθη η Φατάχ. Κι ανάμεσά τους το Ισραήλ να εποικίζει τα παλαιστινιακά εδάφη και να επεμβαίνει στους καταυλισμούς με έναν πανίσχυρο στρατό, χρηματοδοτημένο και εκπαιδευμένο από τις ΗΠΑ.

Παρά τους βομβαρδισμούς, παρά την κατοχή, την ανελευθερία και την ακραία φτώχεια, οι Παλαιστίνιοι υπερασπίζονται την πατρίδα τους. Παραμένουν, παλεύουν, προσδοκούν στις δυνάμεις τους μιας και οι «σύμμαχες» χώρες του αραβικού περίγυρου τους έχουν εγκαταλείψει τελειωτικά από τη δεκαετία του ’80. Οι γέροι που ονειρεύονται την επιστροφή τους στα ερειπωμένα χωριά που ισοπέδωσε ο ισραηλινός στρατός, οι γυναίκες της Γάζας που πασχίζουν να ζήσουν τα παιδιά τους, τα πιτσιρίκια που πετροβολούν -ως σύγχρονοι Δαυίδ- τα πανίσχυρα τανκς Μερκάβα, δείχνουν ένα λαό που δε θέλει να παραδοθεί, γιατί αν το κάνει ξέρει ότι θα πεθάνει...

Η φωτογραφία των Παλαιστινίων που παρακολουθούν άφοβα υπαίθριο σινεμά μέσα στα χαλάσματα κάπου στη Γάζα σε ένα διάλειμμα των ισραηλινών βομβαρδισμών το 2012, είναι ο οδηγός για να ξυπνήσει ξανά η Αλληλεγγύη για αυτό τον αδάμαστο λαό. Μια Αλληλεγγύη που θα καταγγέλλει την υποκρισία των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών και τις απαράδεκτες αναβαθμίσεις των σχέσεων με το σύγχρονο κράτος-απαρτχάιντ, το κράτος του σφαγέα Νετανιάχου από τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση που πέταξε την παλαιστινιακή κουφίγια και φόρεσε το κιπά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου