Ζωή Καραβότα
Εκπαιδευτικός
Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης
Δεν πάει πολύς καιρός από εκείνο το απόγευμα που περπατούσα αμέριμνη στους δρόμους της πόλης κάνοντας νοερά τα σχέδιά μου για τα ερχόμενα Χριστούγεννα. Δώρα, ταξίδια, ψώνια, γεμάτα τραπέζια, φώτα, χαρά! Και ποιος δεν αγαπά αυτή τη γιορτή; Προχωρώντας στην επόμενη
βιτρίνα το βλέμμα μου πέφτει χαμηλά…Ένας άνθρωπος, άνδρας μέσης ηλικίας, με το τρεμάμενο χέρι του υψωμένο με κοιτά διαπεραστικά στα μάτια και ψάχνει κάτι να μου πει. Πάγωσα. Άνοιξα την τσάντα μου και έδωσα ό,τι βρήκα αμέσως. Περπάτησα παρακάτω κι όμως τα βήματά μου
έγιναν πιο βαριά. «Μα καλά, τι σκέφτομαι; Πόσο εγωιστικά λειτουργούμε εμείς οι άνθρωποι; Πόσο μας παρασύρουν οι προσωρινές απολαύσεις;» Κι άλλες τέτοιες σκέψεις επισκίασαν το μέχρι πριν λίγο χαρμόσυνο σκηνικό. Παρόλα αυτά συνεχίζω.
Κι αυτή τη φορά, στην επόμενη γωνία, η εικόνα έγινε πιο τραγική. Μια μάνα με ένα μωρό στο χέρι μου ζητούσε χρήματα για γάλα. Μα εκείνο που με τράβηξε περισσότερο ήταν το ελαφρά ντυμένο μωρό αυτής της γυναίκας, μια ψυχή γεννημένη σε λάθος συνθήκες. Έσκυψα ξανά κι άφησα λίγα
χρήματα. «Άραγε βοήθησα καθόλου;»
Και η απόσταση μεγάλωσε, κι εγώ συνέχιζα την απροσδιόριστη πλέον διαδρομή μου. Οι άνθρωποι που ζητούσαν τη βοήθεια μου γίνονταν συνεχώς και περισσότεροι. Έφτασα σπίτι σχεδόν εξαντλημένη. Όμως, κάπου βαθιά μέσα μου είχε γεννηθεί μια κρυφή ελπίδα. Δεν αδιαφόρησα, άπλωσα το χέρι μου στον ανθρώπινο πόνο, λύγισα μπροστά στην ανάγκη, κι όσο κι αν αυτό με έθλιψε, με γέμισε μια ανείπωτη ικανοποίηση. Η ικανοποίηση της προσφοράς, της αλληλοβοήθειας, του αληθινού ενδιαφέροντος για το συνάνθρωπο.
Να βοηθάτε καλοί μου αναγνώστες. Αυτός ο κόσμος, ο γεμάτος ματαιοδοξία, φτιάχτηκε για εμάς τους ανθρώπους, ανήκει σε εμάς τους ανθρώπους, υπάρχει για εμάς τους ανθρώπους.
Και άνθρωποι είμαστε όλοι, πέρα από τα σύνορα, ανεξαρτήτου φυλής, χρώματος, ράτσας και καταγωγής. Υπερβείτε τον εαυτό σας, διώξτε όλες τις μαύρες σκέψεις που μας ποτίζουν καθημερινά και γυρίστε το βλέμμα σας στο συνάνθρωπο. Αισθανθείτε την παγκόσμια οικουμενική αγάπη,
παιδιά του ίδιου Θεού, αδέρφια.
Και δεν είναι απαραίτητο να μας χτυπήσουν την πόρτα ή να μας προσκαλέσουν σε κάποια εκδήλωση για να το κάνουμε. Το να δίνεις είναι στάση ζωής, είναι πηγαίο συναίσθημα που θα μας παρακινήσει να χτυπήσουμε εμείς την πόρτα. Και τέτοιες πόρτες ξέρουμε όλοι πολλές. Είναι δίπλα μας και ζητούν μια χειρονομία, μια ζεστή αγκαλιά. Όσο προσωπική είναι αυτή η εξομολόγηση, τόσο προσωπικά σας διαβεβαιώνω, ότι θα γίνετε πιο πλούσιοι άνθρωποι με μια μεγάλη πλούσια καρδιά.
Εκπαιδευτικός
Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης
Δεν πάει πολύς καιρός από εκείνο το απόγευμα που περπατούσα αμέριμνη στους δρόμους της πόλης κάνοντας νοερά τα σχέδιά μου για τα ερχόμενα Χριστούγεννα. Δώρα, ταξίδια, ψώνια, γεμάτα τραπέζια, φώτα, χαρά! Και ποιος δεν αγαπά αυτή τη γιορτή; Προχωρώντας στην επόμενη
βιτρίνα το βλέμμα μου πέφτει χαμηλά…Ένας άνθρωπος, άνδρας μέσης ηλικίας, με το τρεμάμενο χέρι του υψωμένο με κοιτά διαπεραστικά στα μάτια και ψάχνει κάτι να μου πει. Πάγωσα. Άνοιξα την τσάντα μου και έδωσα ό,τι βρήκα αμέσως. Περπάτησα παρακάτω κι όμως τα βήματά μου
έγιναν πιο βαριά. «Μα καλά, τι σκέφτομαι; Πόσο εγωιστικά λειτουργούμε εμείς οι άνθρωποι; Πόσο μας παρασύρουν οι προσωρινές απολαύσεις;» Κι άλλες τέτοιες σκέψεις επισκίασαν το μέχρι πριν λίγο χαρμόσυνο σκηνικό. Παρόλα αυτά συνεχίζω.
Κι αυτή τη φορά, στην επόμενη γωνία, η εικόνα έγινε πιο τραγική. Μια μάνα με ένα μωρό στο χέρι μου ζητούσε χρήματα για γάλα. Μα εκείνο που με τράβηξε περισσότερο ήταν το ελαφρά ντυμένο μωρό αυτής της γυναίκας, μια ψυχή γεννημένη σε λάθος συνθήκες. Έσκυψα ξανά κι άφησα λίγα
χρήματα. «Άραγε βοήθησα καθόλου;»
Και η απόσταση μεγάλωσε, κι εγώ συνέχιζα την απροσδιόριστη πλέον διαδρομή μου. Οι άνθρωποι που ζητούσαν τη βοήθεια μου γίνονταν συνεχώς και περισσότεροι. Έφτασα σπίτι σχεδόν εξαντλημένη. Όμως, κάπου βαθιά μέσα μου είχε γεννηθεί μια κρυφή ελπίδα. Δεν αδιαφόρησα, άπλωσα το χέρι μου στον ανθρώπινο πόνο, λύγισα μπροστά στην ανάγκη, κι όσο κι αν αυτό με έθλιψε, με γέμισε μια ανείπωτη ικανοποίηση. Η ικανοποίηση της προσφοράς, της αλληλοβοήθειας, του αληθινού ενδιαφέροντος για το συνάνθρωπο.
Να βοηθάτε καλοί μου αναγνώστες. Αυτός ο κόσμος, ο γεμάτος ματαιοδοξία, φτιάχτηκε για εμάς τους ανθρώπους, ανήκει σε εμάς τους ανθρώπους, υπάρχει για εμάς τους ανθρώπους.
Και άνθρωποι είμαστε όλοι, πέρα από τα σύνορα, ανεξαρτήτου φυλής, χρώματος, ράτσας και καταγωγής. Υπερβείτε τον εαυτό σας, διώξτε όλες τις μαύρες σκέψεις που μας ποτίζουν καθημερινά και γυρίστε το βλέμμα σας στο συνάνθρωπο. Αισθανθείτε την παγκόσμια οικουμενική αγάπη,
παιδιά του ίδιου Θεού, αδέρφια.
Και δεν είναι απαραίτητο να μας χτυπήσουν την πόρτα ή να μας προσκαλέσουν σε κάποια εκδήλωση για να το κάνουμε. Το να δίνεις είναι στάση ζωής, είναι πηγαίο συναίσθημα που θα μας παρακινήσει να χτυπήσουμε εμείς την πόρτα. Και τέτοιες πόρτες ξέρουμε όλοι πολλές. Είναι δίπλα μας και ζητούν μια χειρονομία, μια ζεστή αγκαλιά. Όσο προσωπική είναι αυτή η εξομολόγηση, τόσο προσωπικά σας διαβεβαιώνω, ότι θα γίνετε πιο πλούσιοι άνθρωποι με μια μεγάλη πλούσια καρδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου