Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

ΠΛΕΚΟΥΜΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ «ΜΑΛΛΙΑ - ΚΟΥΒΑΡΙΑ» ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Θεανώ Κοντούλη

Όταν μου προτάθηκε να γράψω ένα κείμενο για την αλληλεγγύη, με αφορμή αυτή τη νέα προσπάθεια που ξεκινά με το περιοδικό «Πολιτεία», αντιμετώπισα ένα τεράστιο πρόβλημα. Είναι τόσες πολλές και σημαντικές οι δομές αλληλεγγύης που δεν ήξερα σε ποιαν να δώσω προτεραιότητα. Έγραφα κι έσκιζα μια ολόκληρη μέρα και κάποια στιγμή είπα «μπερδεύτηκα» και ο πρώτος συνειρμός ήταν ένα κουβάρι... Το αποφάσισα, θα γράψω για το «πλέκουμε αλληλεγγύη».



Πριν από ένα μήνα –πάνω κάτω– μια φωτογραφία από την Ισπανία που έδειχνε γυναίκες να πλέκουν για τους πρόσφυγες έκανε τον γύρο του κόσμου μέσα από το διαδίκτυο. Μια γυναίκα από την Θεσσαλονίκη,  η Ρένα Ακριτίδου, σκέφτηκε «γιατί όχι κι εμείς;» Κινήθηκε γρήγορα, μίλησε με τις φίλες της , έκανε μια ομάδα στο facebook , https://www.facebook.com/groups/1620228618231329/?fref=ts  και μέσα σε ελάχιστο χρόνο κατάφερε η ομάδα να έχει 1.700 μέλη, τα περισσότερα ενεργά. Σε λιγότερο από μήνα τη γνώριζε όλη η χώρα. Απλά και γρήγορα χωρίστηκαν υποομάδες ανά γεωγραφική περιοχή και κάθε ομάδα διαχειρίζεται  την διακίνηση των πλεκτών της ώστε να φτάνουν γρήγορα εκεί που υπάρχει ανάγκη.


Πολλά από τα μέλη βρίσκονται και δουλεύουν μαζί σκουφιά, κασκόλ, γάντια. Ό,τι μπορεί να ζεστάνει τα κρύα κορμάκια και αν είναι δυνατόν και λίγο τις ψυχές  των παιδιών, που αντί να παίζουν, να πηγαίνουν σχολείο, να κοιμούνται και να ονειρεύονται μέσα στην ασφάλεια του παιδικού δωματίου τους και την αγκαλιά της μάνας τους , περπατάνε χιλιόμετρα ολόκληρα, μπαίνουν βίαια σε μια βάρκα ενός δουλεμπόρου, που αρμενίζει στα πολλές φορές φουρτουνιασμένα νερά του Αιγαίου για να γλυτώσουν από τις βόμβες και τις σφαγές, με μοναδική αποσκευή τους, αν είναι τυχερά , το χέρι του γονιού τους ή κάποιου συγγενή.


Μην σας περάσει από το μυαλό ότι είναι μια ομάδα αργόσχολων γυναικών που πήραν βελόνες νήματα και βελονάκια  να κάνουν μια φιλανθρωπία για την σωτηρία της ψυχής τους. Οι γυναίκες που πλέκουν σ' αυτήv την ομάδα είναι όλων των ηλικιών και όλες δουλεύουν σκληρά και δαπανούν πολύ χρόνο γι αυτό τον σκοπό. Όσοι δεν έχουν χρόνο ή δεν ξέρουν να πλέκουν  προσφέρουν τις πρώτες ύλες,  όλοι έχουν κάτι να κάνουν γι΄αυτόν το σημαντικό σκοπό.


Δεν δέχονται χρήματα και δεν είναι ΜΚΟ. Είναι απλοί και καθημερινοί άνθρωποι  που έστησαν ένα δίκτυο με απλές και νοικοκυρεμένες κινήσεις , κάτι που για την κρατική μηχανή πολλές φορές φαντάζει αδύνατο. Βρίσκονται και επικοινωνούν μεταξύ τους –άλλωστε η επικοινωνία είναι πολύ εύκολη στις μέρες μας– γνωρίζονται και συζητάνε και δένονται σε κάτι που ίσως να μπορέσει να πάει κι ένα βήμα παρακάτω.


Είμαι  κι εγώ μέλος αυτής της ομάδας και παρούσα σε όποια τέτοια δομή μπορώ και κάθε φορά με απασχολεί το ίδιο πάντα ερώτημα: η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας απέναντι στη βία και τον παραλογισμό, θα βρούμε όμως κι έναν τρόπο να την χρησιμοποιήσουμε σαν τέτοιο;


Ίσως  να έχω απάντηση την επόμενη φορά...


  


Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΥΡΑ

Γιώργος Αθανασόπουλος
Δημήτρης Στεμπίλης

Όταν ξεκίνησαν να γράφονται οι παρακάτω γραμμές και να μορφοποιούμε τις ιδέες μας σε κείμενο δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι θα συνέβαινε σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα και την πρωτεύουσά της, το Παρίσι, σύμβολο του Διαφωτισμού και της υπεράσπισης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Θα μας πείτε τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη μικρή μας πόλη και την ευρύτερη περιοχή της.Κι όμως μεγάλη: αφού ό,τι συμβαίνει γύρω μας σε αυτόν τον καινούριο, δύσκολο και πολυπολικό κόσμο έχει άμεσες επιπτώσεις σε όλους μας.Είναι ζητήματα ταυτότητας, αυτοπροσδιορισμού, εικόνας και εξωστρέφειας ή, δυστυχώς, εσωστρέφειας.
Ίσως ο πιο αναγνωρίσιμος πίνακας του μεγάλου Καταλανού Ισπανού ζωγράφου Salvador Dali(1904-1989), "Η εμμονή της μνήμης", που έγινε το 1931 και σήμερα βρίσκεται στο Gala-Salvador Dali Foundation / Artists Rights Society (ARS) Museum, στη Νέα Υόρκη

Ο μεγάλος ιστορικός του 20ου αιώνα Eric Hobsbawm είχε γράψει ότι ο κόσμος παλιότερα ήταν πολύ μεγάλος γιατί δεν μπορούσες να τον γνωρίσεις λόγω των αποστάσεων και μικρός γιατί περικλειόταν
στην μικρή σου κοινωνία, ενώ σήμερα είναι μεγάλος λόγω του υπερπληθυσμού και των πληροφοριών που διατίθενται αλλά και μικρός γιατί η τεχνολογία μάς φέρνει πιο κοντά σε μέρη και σε ανθρώπους που δεν θα μπορούσαμε τους προηγούμενους αιώνες.
Σε αυτό τον αλλαγμένο κόσμο η μετακίνηση, η μετανάστευση, εσωτερική ή εξωτερική σηματοδοτεί πολλές φορές το υπόλοιπο της ζωής μας.

Ένα από τα πιο εύκολα και συνάμα πιο δύσκολα, πράγματα είναι η απόφαση να φύγεις από τον τόπο που γεννήθηκες είτε αυτό υπαγορεύθηκε από τις ανάγκες της ζωής είτε από προσωπικές φιλοδοξίες. Εύκολο γιατί όταν αφήνεις μια επαρχιακή κωμόπολη της δεκαετίας του '80 ξεφεύγεις από ένα περισσότερο ασφυκτικό κοινωνικό πλαίσιο με λιγότερες ευκαιρίες για δράση και δημιουργία και δύσκολο γιατί αναγκάζεσαι να αποχωριστείς το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσες όπου νιώθεις μεγαλύτερη ζεστασιά και ασφάλεια.

Το σχολείο, η πλατεία με το περίπτερο του «Μούστου» και το καφενείο του Καραβασίλη,τα ματς της Αχαϊκής στη Β’ Εθνική, τα «γηπεδάκια» των παιδικών μας χρόνων με τα «επικά» παιχνίδια «πρώτο-δεύτερο», το Καρναβάλι, η Αχαγιά ’82, τα σφαιριστήρια, το θερινό σινεμά, η «Βαρβάρα με τον Σπύρο» στην παραλία, η Μπούκα, η Sta-Gio, η «Ράχη», οι παρελάσεις με τους σημαιοφόρους, τα τύμπανα, τους παραστάτες και τους υπόλοιπους, ο «Βάρναλης», οι εκδρομές στην Επίδαυρο, οι διαμαρτυρίες για το εργοστάσιο του «Σοφού», οι πρωτόγνωρες πορείες για το Πολυτεχνείο, η αλάνα, το μπαζ και πολλά άλλα, που δεν χωρούν για να απαριθμήσουμε ή που ξεχνάμε, αλλά προ πάντων οι φιλίες και οι δεσμοί διαμόρφωσαν ένα μεγάλο μέρος της νοοτροπίας μας και μας έθεσαν τις βάσεις για το μέλλον. Κι όλα αυτά σε μια πόλη που ένιωθες εμπιστοσύνη για το διπλανό σου παρά την παρουσία σε πολλές περιπτώσεις ενός κουτσομπολίστικου επαρχιωτισμού.

Συνεπώς, μια από τις πιο γλυκόπικρες γεύσεις στη ζωή είναι αυτή από το "νόστιμον ήμαρ", όπως έχει διατυπωθεί στα ομηρικά έπη, από την επιστροφή δηλαδή στην πατρίδα, όχι τη μεγάλη, αλλά τη μικρή, σ' αυτήν που όπως έγραφε και ο Εμπειρίκος για τη δική του, την Άνδρο, δεν έχεις λόγους να κρυφτείς, ξεγυμνώνεσαι... Ανήκουμε σε αυτούς που έφυγαν αλλά ξαναγυρνούν προσπαθώντας να πατήσουν στα ίχνη του παρελθόντος –όλα αυτά που προαναφέραμε–, να μεταφέρουν το παρόν τους και να μιλήσουν για το μέλλον τους.

Η Αχαγιά και ευρύτερα η Δυτική Αχαΐα βιώνουν κι αυτές όπως όλη η ελληνική επικράτεια και οι Έλληνες πολίτες τις συνέπειες της βαριάς οικονομικής κρίσης που τείνει, αν δεν έχει ήδη γίνει, να καταλήξει σε βαριά ανθρωπιστική.
Ο τόπος μας κάτω από αυτές τις συνθήκες έχει ανάγκη από ιδέες, από ανθρώπους που την αγαπούν και δεν τη βλέπουν σαν τσιφλίκι που τους την κληροδότησε η ιστορία. Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν τόσο μέσα στο πλαίσιό της όσο και έξω από αυτό. Γιατί "ο τόπος είναι οι άνθρωποι". Αυτοί που δεν θα ιδιοποιούνται το μέλλον του επειδή απλά και μόνο μένουν εκεί αλλά ούτε κι αυτοί που θα έρχονται απ' έξω σαν "ινστρούκτορες" για να διαδώσουν την "οικουμενική" και "πρωτευουσιάνικη" "σοφία" τους. Χρειάζονται να μιλήσουν όλοι αυτοί, εξωστρεφείς και σιωπηλοί, που μπορούν να προσθέσουν μια ψηφίδα για τη δημιουργία της νέας εικόνας, αυτής που θα ανταποκρίνεται στις προκλήσεις του μέλλοντος.
Μας έχουν μάθει τελευταία να αποχαυνωνόμαστε σ’ ένα διαρκές παρόν χωρίς μέλλον, που η επιβίωση από φυσική αναγκαιότητα έγινε αυτοσκοπός. Το παρελθόν και οι δεσμοί που μας κληροδότησε ξεχνιούνται και για το αύριο κουβέντα – μόνον το επώδυνο σήμερα.
Χρειάζεται, λοιπόν, μια φυγή προς τα εμπρός.

Κάποτε, πάει περισσότερο από μια δεκαετία, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κωστής Στεφανόπουλος, είχε προσκληθεί στην πρωτεύουσα ενός νομού της Στερεάς Ελλάδας, κοντά στην Αττική. Στην ομιλία του προς τους τοπικούς άρχοντες και τον κόσμο, σχολίασε με άκρως επικριτικό τρόπο την εικόνα της εισόδου της πόλης.

Όσο κι αν εξέπληξε δυσάρεστα τους παρισταμένους γιατί τους θύμισε "οικεία κακά", που θα έλεγαν και οι αρχαίοι Αθηναίοι, ο κ. Στεφανόπουλος τους είχε προσφέρει το πρώτο βήμα για να δουν την εικόνα τους, αυτή που δημιούργησαν και που ίσως θα ήθελαν να αλλάξουν. Αν, δε, ακολουθήσουμε και τη συμβουλή που δίνει ο κάθε γονιός στο παιδί του, ότι "η πρώτη εικόνα μετράει πολύ", τότε καταλαβαίνουμε τη σημασία της είτε το εκστομίζει ο πρώτος πολίτης της χώρας είτε οι καθημερινοί απλοί άνθρωποι. Στα δικά μας, τρανή απόδειξη η διοργάνωση της "λευκής νύχτας" που η πόλη άλλαξε πρόσωπο χωρίς αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια και σκουπίδια.
Το θέμα, λοιπόν, είναι να μην αποτελέσει απλώς την εξαίρεση, σε έναν τόπο απαράμιλλου φυσικού κάλλους και ζωντανού ανθρώπινου δυναμικού όπως η Αχαγιά μας και η περιοχή μας.

Σε αυτό το πρώτο κείμενό μας θελήσαμε λοιπόν να βάλουμε στο κοινό τραπέζι της αχαγιώτικης δημόσιας σφαίρας μερικές σκέψεις μας που δεν προέρχονται αφ' υψηλού αλλά μέσα από τις εμπειρίες μας και τις ανάγκες μας.

Αναλογιζόμενοι όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα που δεν έχουμε σκεφτεί και πιθανόν να έχουν σκεφτεί άλλοι ή που δεν χωρούσαν στο πλαίσιο αυτού του άρθρου, οφείλουμε, όλοι, να δούμε τον τόπο μας σαν τον καθρέφτη της πραγματικής ζωής μας και σαν το παράθυρο στο κοινό μας μέλλον...


Δύο ετεροδημότες


ΥΓ: Όταν κάτι νέο γεννιέται, αυτοί που το εμπνεύστηκαν, το σχεδίασαν και το έφεραν εις πέρας είναι προσηλωμένοι στην αρτιότητα και στο βέλτιστο αισθητικό αποτέλεσμα. Σε εμάς, τους υπόλοιπους, που μας δόθηκε η δυνατότητα και μας έγινε η τιμή να συμμετάσχουμε σε αυτή την προσπάθεια εναπόκειται η επίδειξη στοιχειώδους αξιοπιστίας και ενός «ερασιτεχνικού επαγγελματισμού», για να μην προδώσουμε το εγχείρημα.

Καλή Επιτυχία στην «Πολιτεία»!!!

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

editorial






Όταν αποφασίσαμε για το εγχείρημα που βλέπετε στην οθόνη του υπολογιστή σας γνωρίζαμε πολύ καλά ότι  στα νερά που θελήσαμε να βουτήξουμε, κρύβονται δυσκολίες οι οποίες ξεπερνούν τις δυνατότητές μας τεχνικά και οικονομικά.  Ξεκινήσαμε  μέσα από το διαδίκτυο, να ανταλλάσουμε ιδέες και προτάσεις για το περιεχόμενο και τη μορφή αυτής της ηλεκτρονικής έκδοσης.  Μας πήρε κάμποσες ημέρες και  ώρες  μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή όμως μέρα με τη ημέρα ανακαλύπταμε δυνατότητες και ιδέες που μας έβαζαν  καινούργιες προκλήσεις.  Εκείνο  που μας έδωσε ώθηση για την υλοποίηση του εγχειρήματος μας ήταν η ταχύτητα με την οποία οι υπογράφοντες αυτής της πρώτης προσπάθειας  ανταποκρίθηκαν.  

Ξεκινάμε σήμερα και όχι τυχαία, με μία ασυνέχεια στη θεματολογία του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους. Είναι ασυνέχεια, γιατί η θεματολογία του προέκυψε χωρίς προγραμματισμό  και κλισέ, αλλά με  διάθεση ο καθένας να αποτυπώσει τις σκέψεις του και αυτό που του αρέσει να κάνει.  Να εκφραστούν  απόψεις  και  ιδέες για τον τόπο μας, τους ανθρώπους του, τις ανάγκες τους. 
Tο αναφέρουμε αυτό γιατί στην περιοχή μας υπάρχει ένα ενεργό δυναμικό ανθρώπων και ιδεών που εμείς πιστεύουμε πως μπορεί να δημιουργήσει και να εκφραστεί και την ανάγκη αυτή θέλουμε να την ανιχνεύσουμε.  

Η προσπάθειά  η δική μας, είναι αυτές τις σκέψεις να μπορέσουμε να τις βάλουμε  σε μια ακολουθία τέτοια ώστε η Δυτική Αχαΐα να μπορέσει να βγει στο προσκήνιο και να ακολουθήσει το κάλεσμα των καιρών, να φτιάξει την «πολιτεία» της.  Να προβάλλουμε ιδέες, ανθρώπους, προβλήματα και διεκδικήσεις με τη Δυτική Αχαΐα ως σημείο αναφοράς. 

Σε μια εποχή που η ζωή μας τα τελευταία χρόνια στη χώρα έχει αλλάξει δραματικά, θα συμφωνήσουμε με τον Δημήτρη και τον Γιώργο(σελ4) πως ¨Ο τόπος μας κάτω από αυτές τις συνθήκες, έχει ανάγκη από ιδέες και από ανθρώπους που τον αγαπούν να μιλήσουν γι’ αυτόν και μπορούν να προσθέσουν μια ψηφίδα για τη δημιουργία της νέας εικόνας, αυτής που θα ανταποκρίνεται στις προκλήσεις του μέλλοντος¨.  Αυτός είναι και ο στόχος της προσπάθειας που ξεκινάμε. 

Αυτό θέλουμε να το κάνουμε με έναν ιδιαίτερο τρόπο.  

Το διαδίκτυο ως μέσο διακίνησης ιδεών τα τελευταία χρόνια, άλλαξε τον τρόπο μετάδοσης της ειδησιογραφίας και των ιδεών. Η χρήση πολυμέσων, τα κινητά τηλέφωνα και τα κοινωνικά δίκτυα, μετέβαλαν χρονικά τη μετάδοση μιας είδησης και έδωσαν τη δυνατότητα η πληροφορία να μεταδίδεται σε μηδενικό χρόνο. Δεκάδες πληροφορίες καθημερινά στοιβάζονται στο σκληρό δίσκο του υπολογιστή μας.
  
Η ροή της πληροφορίας ακόμα και για μικρής κλίμακας γεγονότα και περιστατικά αλλά για μεγάλα θέματα, αποκτά ταχύτητες πολύ υψηλές. Αυτό πολλές φορές δεν αφήνει περιθώρια για αξιολόγηση και προβληματισμό, σκεφτήκαμε πως ένα εγχείρημα σαν αυτό που έχετε στην οθόνη σας μπορεί να αποτελέσει μια στάση σε αυτές τις “μεταφορές” πληροφοριών. 

 
Να υπάρξει ένα σημείο αναφοράς,μια κυψέλη ιδεών για τον τόπο μας που θα είναι τροφή για σκέψη και θα δημιουργεί     προϋποθέσεις για δράση και συντονισμό, με στόχευση η Δυτική Αχαΐα να  συναντήσει το μέλλον που της ανήκει. 

Ένα δικτυακό τόπο, όπου θα υπάρχει η δυνατότητα για διάλογο και προβληματισμό με πολλούς τρόπους-γι’αυτό θα μιλήσουμε σύντομα και μετά τις συστάσεις μας- που θα δίνει και τη δυνατότητα στο χρήστη του διαδικτύου τις ιδέες αυτές να τις αναπαράγει, να τις τυπώσει και να συμμετέχει σε αυτή τη προσπάθεια. 

Η κρίση που βιώνουμε συνέτριψε αντιλήψεις και πρακτικές, του παρελθόντος στη χώρα, η αναπαραγωγή τους δεν μπορεί πλέον να αποτελέσει το όχημα εκείνο που θα μας οδηγήσει στην έξοδο από αυτό που βιώνουμε σήμερα.   

Αν δεν αναζητήσουμε  ανήσυχα μυαλά και ανήσυχες ιδέες δεν πρόκειται να βρούμε το δρόμο εκείνο που θα οδηγήσει τον τόπο μας στη θέση που του αξίζει αλλά και γιατί,
Oι ιδέες για να αλλάξει ένας τόπος  χρειάζονται πολλούς.   
 
Η συντακτική ομάδα  

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

ΤΕΥΧΟΣ #1

Για διαβάσετε το περιοδικό, πατήστε τον σύνδεσμο issuu.com, πάνω στην εικόνα.Για να κατεβάσετε το τεύχος σε μορφή pdf, ακολουθήστε τον σύνδεσμο:https://www.dropbox.com/s/spre4slxa7cim39/politeia%231.pdf?dl=0

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

Τι είναι η "ΠΟΛΙΤΕΙΑ"


Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ είναι ένα ψηφιοποιημένο περιοδικό που μπορείτε να το δείτε και να το διαβάσετε στον υπολογιστή σας, να το αποθηκεύσετε, να το αναπαράγετε σε ψηφιακή και έντυπη μορφή. Τα τελευταία χρόνια η ζωή μας στη χώρα έχει αλλάξει δραματικά. Από αυτήν την κρίση κανείς δεν μπορεί να βγει μόνος του και κανείς δεν μπορεί να μείνει αδρανής. Ο τόπος μας, η Δυτική Αχαΐα, έχει ανάγκη από ιδέες και από ανθρώπους που τον αγαπούν, να μιλήσουν γι’ αυτόν και που μπορούν να προσθέσουν μία ψηφίδα για τη δημιουργία της νέας εικόνας, αυτής που θα ανταποκρίνεται στις προκλήσεις του μέλλοντος. Αυτός είναι και ο στόχος της προσπάθειας που ξεκινάμε.
 Να προβάλλουμε ιδέες, ανθρώπους, προβλήματα και διεκδικήσεις. Μία κυψέλη ιδεών που θα είναι τροφή για σκέψη και θα δημιουργεί προϋποθέσεις για δράση και συντονισμό. Η κρίση που βιώνουμε συνέτριψε αντιλήψεις και πρακτικές του παρελθόντος στη χώρα. Η αναπαραγωγή τους δεν μπορεί πλέον να αποτελέσει το όχημα εκείνο που θα μας οδηγήσει στην έξοδο από αυτό που βιώνουμε σήμερα. Αν δεν αναζητήσουμε ανήσυχα μυαλά και ιδέες, δεν πρόκειται να βρούμε το δρόμο εκείνο που θα οδηγήσει τον τόπο μας στη θέση που του αξίζει αλλά και γιατί, Oι ιδέες για να αλλάξει ένας τόπος χρειάζονται πολλούς.

Στο πρώτο τεύχος γράφουν:
Οι Γιώργος Γρηγ. Αθανασόπουλος και Δημήτρης Στεμπίλης, γι’ αυτούς που έφυγαν αλλά ξαναγυρνούν στον τόπο τους, προσπαθώντας να πατήσουν στα ίχνη του παρελθόντος, να μεταφέρουν το παρόν τους και να μιλήσουν για το μέλλον τους.

Ο Τάκης Καμπέρος, σχολιάζει την επικαιρότητα με τα σκίτσα του.

Ο Κώστας Παπαπαγιαννόπουλος και η Ελένη Σιμώνη, αναζητούν τις ρίζες των Σουδενιωτών.

Η Νίκη Ράλλη και ο Ιωάννης Μόσχος, γράφουν για τον αρχαιολογικό χώρο των Πορτών.

Ο Ανδρέας Μαχαίρας, δημιούργησε μαζί με μία ομάδα ανήσυχων μυαλών, το pubbuh και εξηγεί πώς μπορείτε να κυκλοφορήσετε τα δικά σας βιβλία, περιοδικά και λευκώματα.

Ο Φάνης Ζαχαράτος, εξηγεί πως η σπατάλη τροφίμων έχει γίνει η μάστιγα των ανεπτυγμένων χωρών και απαντά τι μπορούμε να κάνουμε.

Ο Παναγιώτης Ρέκκας, Πρόεδρος της Ένωσης Νέων Αγροτών Αχαΐας και κτηνοτρόφος, αναφέρεται στις δυσκολίες των νέων αγροτών στις σημερινές συνθήκες.

Ο Τάσος Γιακουμής, γιατρός του ΚΥ Κ. Αχαΐας και πρόεδρος της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας, γράφει για το Κέντρο Υγείας και την πρωτοβάθμια φροντίδα.

Η Θεανώ Κοντούλη, μέσα από το διαδίκτυο βρήκε τον τρόπο να πλέξει αλληλεγγύη με "Μαλλιά και κουβάρια" για τους πρόσφυγες.

Ο Παναγιώτης Κουνάβης, γράφει για τις απόπειρες της 7ης τέχνης να ερμηνεύσει το φαινόμενο του φασισμού.

Ακόμα διαβάστε:
Πώς ο Δήμος Δυτικής Αχαΐας μπορεί να είναι οργανωτής και εμψυχωτής στην παραγωγή και την ανάπτυξη. Για την επιστροφή στο μέλλον, της Αχαϊκής.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 24/12/2015 ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΤΟΥ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΣΑΣ