Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017

« Μαθησιακές Δυσκολίες στο Δημοτικό Σχολείο»

Νίκος Παπαδόπουλος

Εκπαιδευτικός, μεταπτυχιακός φοιτητής

Οι μαθητές με δυσκολίες σε συγκεκριμένες γνωστικές διαδικασίες και ακαδημαϊκές δεξιότητες, που όμως έχουν φυσιολογικό επίπεδο πνευματικής λειτουργίας, θεωρούνται ότι έχουν μαθησιακή δυσκολία.

Ο όρος μαθησιακές δυσκολίες ορίζεται με δυσκολία, αφού περιλαμβάνει μια πληθώρα περιπτώσεων με διαφορετική αιτιολογία (οργανικά, ψυχοσυναισθηματικά, κοινωνικοπολιτισμικά αίτια) και διαφορετικούς τρόπους εκδήλωσης (δυσλεξία, δυσορθογραφία, δυσαριθμησία κ.ά.)

Τις διαχωρίζουν σε γενικές και ειδικές μαθησιακές δυσκολίες. Οι γενικές αναφέρονται σε δυσκολίες που επηρεάζουν τις επιδόσεις του παιδιού σε διάφορους τομείς δραστηριοτήτων και απόκτησης γνώσεων ή εμπειριών, και όχι μόνο στο σχολείο, ενώ οι ειδικές αναφέρονται σε ένα συγκεκριμένο πεδίο (γραφή, ανάγνωση) και συνήθως δεν επηρεάζουν τις υπόλοιπες επιδόσεις του παιδιού.

Τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες ανήκουν στο μαθητικό δυναμικό του γενικού σχολείου. Η θεωρητική προσέγγιση της συνεκπαίδευσης αναδεικνύει την ανάγκη τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες να φοιτούν στο σχολείο της γειτονιάς αποκομίζοντας μια σειρά από οφέλη (κοινωνικά, ψυχολογικά ). Η εφαρμογή της συνεκπαίδευσης, ωστόσο, αναδεικνύει μια σειρά δυσκολιών που εμφανίζονται μέσα στη γενική τάξη, όπου ο ρυθμός μάθησης ορίζεται από το σύνολο των μαθητών. Η πρώτη επαφή με την ανάγνωση και τη γραφή είναι από μόνη της μια επίπονη και κοπιαστική διαδικασία, πόσο μάλλον για ένα μαθητή που έχει κάποια μαθησιακή δυσκολία. Αν μάλιστα λείπουν οι παιδαγωγικές αρχές και μέθοδοι τότε τα εμπόδια πολλαπλασιάζονται. Η επιθυμία για μάθηση, με την οποία έρχεται ο μαθητής στο σχολείο, σταδιακά μειώνεται και αδρανοποιείται.

Η επίδοση δεν παρουσιάζει την απαιτούμενη αυξητική πορεία, επηρεάζοντας την αυτοεκτίμηση του μαθητή, ο οποίος αποστασιοποιείται σταδιακά από τη διδασκαλία και περιθωριοποιείται. Έργο του εκπαιδευτικού είναι μέσα από στοχευμένες παρεμβάσεις να θέσει το μαθητή σε τροχιά μάθησης.

Είδη των μαθησιακών δυσκολιών

α) γραπτός λόγος

Οι μαθητές δυσκολεύονται να εκφράσουν τις ιδέες τους γραπτά, μπερδεύουν τη σειρά των λέξεων, δεν τηρούν τη χρονική αλληλουχία των γεγονότων, έχουν φτωχό λεξιλόγιο. Δυσκολεύονται να γράψουν τις λέξεις όχι μόνο ως προς τους ορθογραφικούς κανόνες αλλά και ως προς τα σωστά φωνήματα.

β) ανάγνωση

Οι μαθητές δυσκολεύονται να διαβάσουν με ευχέρεια, συχνά συλλαβίζουν ή ξαναδιαβάζουν για να κατανοήσουν. Δυσκολεύονται να καταλάβουν το κείμενο και να το συνδυάσουν με υπάρχουσες γνώσεις.

γ) μαθηματικά

Οι μαθητές παρουσιάζουν έντονη δυσκολία στην εκτέλεση αριθμητικών πράξεων καθώς δεν μπορούν να κατανοήσουν την έννοια του αριθμού. Δυσκολεύονται να διακρίνουν τα σύμβολα και τους αριθμούς, να κατανοήσουν τη χωρική οργάνωση των αριθμών, να επιλύσουν μαθηματικά προβλήματα με πολλά ζητούμενα, να απομνημονεύσουν την προπαίδεια ή να κατανοήσουν αφηρημένες μαθηματικές έννοιες.

Ο έντονος προβληματισμός για τις μαθησιακές δυσκολίες και η παραδοχή του προβλήματος, σε συνδυασμό με την πληθώρα των μαθητών που έχουν κάποια μαθησιακή δυσκολία και την ανάγκη να μην υπάρχει περιθωριοποίηση των παιδιών αυτών, οδήγησε σε αλλαγή της νοοτροπίας απέναντι στη διαφορετικότητα και σε μια σειρά νόμων και τροποποιήσεων στην εκπαίδευση και στο σχολείο. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η ανάπτυξη μιας νέας αντίληψης και μιας πιο δημοκρατικής μεθόδου εκπαίδευσης, όπου όλοι οι μαθητές θα μπορούν να λάβουν εκπαίδευση και κατάρτιση που θα τους εξασφαλίσει την ομαλή κοινωνική ένταξη μέσα από «ένα σχολείο για όλους».

Κατά την άποψή μου, τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες μπορούν να αναπτύξουν ιδιαίτερες δεξιότητες μέσα από εξατομικευμένη διδασκαλία και τροποποιημένες διδακτικές μεθόδους. Οι μαθησιακές δυσκολίες μπορούν να διαγνωστούν και να αντιμετωπιστούν με την κατάλληλη εκπαίδευση. Είναι αναγκαίο να τονίσουμε ότι με την έγκαιρη διάγνωση, ακόμα και από το νηπιαγωγείο, και στη συνέχεια με την κατάλληλη αγωγή, μπορούμε να βοηθήσουμε να ξεπεραστούν ή να περιοριστούν σε κάποιο βαθμό τα προβλήματα αυτών των παιδιών. Τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες μέσα από το κατάλληλο ψυχοπαιδαγωγικό περιβάλλον, μπορεί να αποκτήσουν αυτόνομη προσωπικότητα, να αντιμετωπίζουν τη ζωή με αισιοδοξία, να βρουν μια θέση στην κανονική τάξη και αργότερα στην κοινωνία.

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017

ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Ζαχαράτος Φάνης

Οικονομολόγος ΒSc,ΜΒΑ

Είναι γεγονός ότι στις μέρες μας ακούμε και διαβάζουμε όλο και περισσότερο τον όρο «βιώσιμη ανάπτυξη» ή «πράσινη ανάπτυξη». Τι όμως σημαίνει «βιώσιμη ανάπτυξη» και γιατί συναντάμε τακτικότερα τον όρο αυτό; Είναι μήπως μια νέα μόδα στα οικονομικά; Είναι ένα νέο μοντέλο εξόδου από την κρίση; Τι ακριβώς περιλαμβάνει και γιατί διεθνείς οργανισμοί προτρέπουν να υιοθετήσουμε στόχους και να αναπτύξουμε πρακτικές ώστε να πετύχουμε αυτού του είδους την ανάπτυξη;

Αρχικά, παραθέτουμε έναν απλό και κατανοητό ορισμό. Με τον όρο βιώσιμη ανάπτυξη (sustainable development) εννοούμε το συνδυασμό ενός φάσματος επιστημών (ή πεδίων αυτών) που προσπαθεί να θέσει την οικονομική μεγέθυνση υπό το πρίσμα του πεπερασμένου αριθμού των φυσικών πόρων και δυνατοτήτων του πλανήτη μας. Σχετικά με την οικονομική επιστήμη πεδία, όπως τα οικονομικά του περιβάλλοντος, τα οικονομικά της οικολογίας κ.ά. προσπαθούν να αναδείξουν την αναγκαιότητα να εφαρμοστεί το τρίπτυχο οικονομία - κοινωνία – περιβάλλον, ώστε να μπορέσουμε πέραν της οικονομικής ανάπτυξης να ελέγξουμε και το περιβαλλοντολογικό μας αποτύπωμα στον πλανήτη.

Στο μέχρι τώρα τρόπο παραγωγής (business as usual), οικονομικής μεγέθυνσης και οργάνωσης, μοναδικός στόχος είναι το οικονομικό κέρδος. Το οικονομικό κέρδος όμως πάντα ενέχει και ρίσκο, που στην προκειμένη περίπτωση, εκτός του ότι είναι πολύ υψηλό το επωμίζεται το περιβάλλον και οι επόμενες γενεές. Επίσης, για την εντατική αυτή οικονομική μεγέθυνση, που βιώνουμε από την περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης και μετά, υπάρχει και ένα κόστος ευκαιρίας. Το κόστος ευκαιρίας αυτό συνοψίζεται στο ότι αν θέλουμε να εντατικοποιούμε την παραγωγή μας (με τον τρόπο που γίνεται ως τώρα), πρέπει να επιβαρύνουμε το περιβάλλον, να απειλούμε τη βιοποικιλότητα του πλανήτη μας, να προκαλούμε την υπερθέρμανση του, το λιώσιμο των πάγων κ.λπ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι φέτος (2017) καταφέραμε μέσα στους επτά πρώτους μήνες του χρόνου να καταναλώσουμε τους φυσικούς πόρους που αναλογούν σε διάστημα ενός έτους. Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες χρειαζόμαστε 1,7 του πλανήτη μας για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας κάθε χρόνο.

Σε αυτά τα δεδομένα έρχεται να προστεθεί το γεγονός, ότι το 2050 ο παγκόσμιος πληθυσμός θα ξεπεράσει τα 9,8 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Αυτό σημαίνει ότι η οικονομική δραστηριότητα θα πρέπει να πολλαπλασιαστεί, για να καλυφθούν οι αυξανόμενες ανάγκες παγκοσμίως (φαγητό, νερό, στέγη κλπ). Με ποιο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης μπορεί να γίνει αυτό; Μπορούμε να συνεχίσουμε τις δραστηριότητές μας με την ίδια κουλτούρα;

Σε αυτό το σημείο, το μοντέλο της βιώσιμης ανάπτυξης προτείνει μια εναλλακτική αντιμετώπιση. Σύμφωνα με αυτή, η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων πρέπει να γίνεται με ρυθμό βραδύτερο από το ρυθμό με τον οποίο οι φυσικοί πόροι ανανεώνονται. Παράλληλα, υιοθετείται μια ολιστική αντίληψη γύρω από την οικονομία, την κοινωνία και το περιβάλλον. Για να γίνει πιο κατανοητή αυτή η ολιστική προσέγγιση παραθέτουμε τους 17 στόχους για τη βιώσιμη ανάπτυξη (SDG's) σύμφωνα με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών:

1. Δίνουμε τέλος σε όλες τις μορφές της φτώχειας, παντού.

2. Δίνουμε τέλος στην πείνα, πετυχαίνουμε την επισιτιστική ασφάλεια, βελτιώνουμε τη διατροφή και τη βιώσιμη γεωργία.

3. Διασφαλίζουμε μία ζωή με υγεία και προάγουμε την ευημερία για όλους, σε όλες τις ηλικίες.

4. Διασφαλίζουμε την ελεύθερη, ισότιμη και ποιοτική εκπαίδευση προάγοντας τις ευκαιρίες για δια βίου μάθηση.

5. Επιτυγχάνουμε την ισότητα των φύλων και τη χειραφέτηση όλων των γυναικών και των κοριτσιών.

6. Διασφαλίζουμε τη διαθεσιμότητα και τη βιώσιμη διαχείριση του νερού και των εγκαταστάσεων υγιεινής για όλους.

7. Διασφαλίζουμε την πρόσβαση σε οικονομική, αξιόπιστη, βιώσιμη και σύγχρονη ενέργεια για όλους.

8. Προάγουμε τη διαρκή, βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς οικονομική ανάπτυξη και την πλήρη απασχόληση και αξιοπρεπή εργασία για όλους.

9. Οικοδομούμε ανθεκτικές υποδομές, προάγουμε την ανοιχτή και βιώσιμη βιομηχανοποίηση και ενθαρρύνουμε την καινοτομία.

10. Μειώνουμε την ανισότητα εντός και μεταξύ των χωρών.

11. Δημιουργούμε ασφαλείς, προσαρμοστικές βιώσιμες πόλεις και ανθρώπινους οικισμούς, χωρίς αποκλεισμούς.

12. Διασφαλίζουμε τη βιώσιμη κατανάλωση και τις μεθόδους παραγωγής.

13. Αναλαμβάνουμε άμεση δράση για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής και των συνεπειών της.

14. Προστατεύουμε και χρησιμοποιούμε με βιώσιμο τρόπο τους ωκεανούς, τις θάλασσες και τους θαλάσσιους πόρους για βιώσιμη ανάπτυξη.

15. Προωθούμε τη βιώσιμη χρήση των χερσαίων οικοσυστημάτων και δασών, καταπολεμούμε την ερημοποίηση, αναστρέφουμε την υποβάθμιση του εδάφους και της βιοποικιλότητας.

16. Προάγουμε τις ειρηνικές και χωρίς αποκλεισμούς κοινωνίες, παρέχουμε πρόσβαση στη δικαιοσύνη για όλους και οικοδομούμε αποτελεσματικούς θεσμούς σε όλα τα επίπεδα.

17. Ενισχύουμε τα μέσα εφαρμογής και ανανεώνουμε την Παγκόσμια Συνεργασία για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη.

Το 2015 τα 193 κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών υιοθέτησαν αυτούς τους δεκαεπτά στόχους (οι οποίοι συνοδεύονται από 169 υποστόχους) στο πλαίσιο της «Ατζέντας 2030» με σκοπό να αντιμετωπιστούν οι κυριότερες προκλήσεις οικονομικές, κοινωνικές και περιβαλλοντικές μέχρι το 2030.

Γίνεται λοιπόν αντιληπτό, ότι το μοντέλο της βιώσιμης ανάπτυξης φιλοδοξεί μέσω της επίτευξης συγκεκριμένων στόχων να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης των σύγχρονων ανθρώπων, καθώς και να αναπροσδιορίσει τη σχέση τους με το περιβάλλον.

Ένα ελπιδοφόρο παράδειγμα βιώσιμης ανάπτυξης είναι αυτό της Τήλου, η οποία καθίσταται το πρώτο ενεργειακά αυτόνομο νησί της Μεσογείου. Μέσω του προγράμματος «TILOS» θα εφαρμοστεί ένα καινοτόμο σύστημα παραγωγής και αποθήκευσης ενέργειας προερχόμενη αποκλειστικά από ανανεώσιμες πηγές. Ένα μεσαίου μεγέθους φωτοβολταϊκό πάρκο και μια μικρή ανεμογεννήτρια θα εξασφαλίσουν την ηλεκτρική ενέργεια που χρειάζεται το μικρό ακριτικό νησί των 500 κατοίκων.

Πολλά κράτη περνούν από το στάδιο της συζήτησης σε αυτό της δράσης. Η Ε.Ε. με το «έβδομο πρόγραμμα δράσης για το περιβάλλον» και το «πρόγραμμα LIFE» έχουν ορίσει συγκεκριμένους στόχους που πρέπει να επιτευχθούν μέχρι το 2020.

Είναι, λοιπόν, αναγκαίο να υιοθετηθούν «πράσινες» πρακτικές σε όλα τα επίπεδα οικονομικής δραστηριότητας. Το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι πολίτες πρέπει να συνδράμουν, ώστε να αναπτυχθούν τα κατάλληλα κίνητρα με σκοπό αυτές οι συμπεριφορές και δραστηριότητες να εφαρμοστούν και να γίνουν δομικό στοιχείο της παγκόσμιας κουλτούρας μας.

Ενδεικτικές πηγές:

http://www.un.org/sustainabledevelopment/sustainable-development-goals/

http://www.fao.org/home/en/

https://ec.europa.eu/commission/index_el

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

Συνεδριακός τουρισμός Οι προοπτικές ανάπτυξής του στην πόλη των Πατρών και τη Δυτική Αχαΐα

Πολυξένη Παναγ.Παπαζώη

Αρχιτέκτων Μηχανικός

Η ραγδαία πρόοδος της τεχνολογίας και της επιστήμης έχει δημιουργήσει την ανάγκη για συνεχείς συναντήσεις μεταξύ ατόμων με κοινά ενδιαφέροντα, πολλές φορές διαφορετικής εθνικότητας, σε κατάλληλα διαμορφωμένους χώρους, ώστε να είναι εφικτή η ανταλλαγή των απόψεων και ιδεών τους. Με βάση αυτό το δεδομένο δημιουργήθηκε μια νέα μορφή τουρισμού, ο Συνεδριακός Τουρισμός.

Ο Συνεδριακός Τουρισμός είναι μια μορφή εναλλακτικού τουρισμού που τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει ραγδαία ανάπτυξη και στην Ελλάδα. Μιλώντας για Συνεδριακό Τουρισμό εννοούμε τον τουρισμό που σχετίζεται με την παρακολούθηση συνεδρίων, εκθέσεων κ.λπ. Αντιπροσωπεύει μία σημαντική αγορά σε διεθνές επίπεδο, συμβάλλοντας ενεργά στην οικονομία των χωρών υποδοχής.

Τα οφέλη του συνεδριακού τουρισμού είναι πολλαπλά για τους τόπους διεξαγωγής των συνεδρίων, τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά. Η μέση δαπάνη ενός συνεδριακού επισκέπτη είναι αρκετά μεγαλύτερη από αυτή ενός απλού επισκέπτη, καθώς το τουριστικό πακέτο περιλαμβάνει διαμονή σε ξενοδοχεία υψηλών προδιαγραφών, δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην άριστη ποιότητα των γευμάτων καθώς και στην αναψυχή των συνέδρων. Επιπλέον, λόγω του χρόνου διεξαγωγής των συνεδρίων καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, επιμηκύνεται η τουριστική περίοδος για τον τόπο διεξαγωγής του συνεδρίου και αυξάνεται ο βαθμός πληρότητας των ξενοδοχειακών μονάδων που φιλοξενούν τα συνέδρια.

Εμμέσως, η επιτυχημένη διεξαγωγή ενός συνεδρίου αποτελεί μέσο διαφήμισης για τον τόπο που το φιλοξενεί, καθώς ο σύνεδρος-τουρίστας είτε επιστρέφει για να πραγματοποιήσει διακοπές αναψυχής είτε μοιράζεται την ευχάριστη εμπειρία του με το κοινωνικό του περιβάλλον.

Ο νομός Αχαΐας πληροί πολλές από τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για την ανάπτυξη του συνεδριακού τουρισμού. Καταρχάς διαθέτει πλούσιες φυσικές ομορφιές, αξιοθέατα, πληθώρα καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, αρχαιολογικών χώρων, μουσείων κ.ά., στοιχεία που διαμορφώνουν την πολιτιστική και ιστορική ταυτότητα του Νομού και αποτελούν προϋπόθεση για την επιλογή ενός τόπου από τους διοργανωτές του συνεδριακού τουρισμού. Επιπλέον, η πρωτεύουσα βρίσκεται σε μια εξαιρετικά ευνοϊκή γεωγραφική θέση, μόλις 200χλμ. από την Αθήνα και το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Στην Πάτρα βρίσκεται το λιμάνι που αποτελεί την πύλη της Ελλάδας με την Ιταλία και την υπόλοιπη Ευρώπη καθώς και με τα νησιά του Ιονίου, ενώ τα τελευταία χρόνια λειτουργεί σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων το πολιτικό αεροδρόμιο του Αράξου, που συνδέει τη Δυτική Αχαΐα με άλλες χώρες του εξωτερικού (Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία κ.λπ.) Συγκεκριμένα, η Πάτρα είναι μια πόλη με έντονη επιχειρησιακή και εμπορική δραστηριότητα, διαθέτει βιομηχανική ζώνη με πληθώρα εργοστασίων, ενώ η ύπαρξη του λιμανιού ενισχύει την εμπορική της δραστηριότητα διεθνώς. Τέλος, διαθέτει Πανεπιστήμιο υπερδραστήριο και συνεχώς αναπτυσσόμενο, ΤΕΙ, ενώ εδρεύει και το Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.

Παρόλα αυτά, δυστυχώς η Δυτική Αχαΐα και η πόλη των Πατρών βρίσκεται σε πολύ χαμηλή θέση στην προτίμησή ως προορισμός συνεδριακού τουρισμού. Οι λόγοι είναι πολλοί. Αρχικά, ένας βασικός λόγος είναι το οδικό δίκτυο που συνδέει την περιοχή με την πρωτεύουσα. Η ολοκλήρωση των έργων της Ολυμπίας Οδού, καθίσταται αναγκαία για την ανάπτυξη του συνεδριακού τουρισμού, αλλά και του τουρισμού γενικότερα. Επιπλέον, παρά την ύπαρξη του αεροδρομίου του Αράξου, το οποίο απέχει μόλις 45χλμ. από την πόλη της Πάτρας, η λειτουργία του περιορίζεται μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες και κυρίως για πτήσεις charter ή ιδιωτικές πτήσεις. Ο συνεδριακός τουρισμός, όμως, πραγματοποιείται όλο τον χρόνο, οπότε καθίσταται αναγκαία η εξυπηρέτηση των συνέδρων-τουριστών με πτήσεις από και προς τον τόπο διαμονής τους καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους.

Ακόμη, η έλλειψη αυτόνομων συνεδριακών κέντρων αλλά και γενικότερα συνεδριακής υποδομής υψηλών προδιαγραφών αποτελούν κατασταλτικό παράγοντα για την ανάπτυξη του συνεδριακού τουρισμού. Η πόλη έχει ανάγκη από ένα αυτόνομο συνεδριακό κέντρο που να ανταποκρίνεται στα ευρωπαϊκά και διεθνή δεδομένα, με τα απαραίτητα οπτικοακουστικά μέσα, βοηθητικούς χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων, ιατρείων, εστιατορίων, γραφείων και εκθετηρίων χώρων.

Τέλος, αντίστοιχο πρόβλημα υποδομών και υπηρεσιών προκύπτει και από τις υφιστάμενες ξενοδοχειακές μονάδες, οι οποίες δεν δύνανται να καλύψουν τις απαιτήσεις υψηλών προδιαγραφών των συνέδρων-τουριστών.

Απαραίτητη προϋπόθεση επομένως για την ανάπτυξη του συνεδριακού τουρισμού στην περιοχή της Δυτικής Αχαΐας είναι να δοθούν επιπλέον κίνητρα.

• Επιδοτήσεις επενδύσεων για τη δημιουργία ειδικών συνεδριακών υποδομών από δημόσιους φορείς.

• Προβολή και διαφήμιση με κατεύθυνση την προώθηση και ανάπτυξη του συνεδριακού τουρισμού, αλλά και η διαμόρφωση μιας ξεκάθαρης τουριστικής ταυτότητας της περιοχής.

• Ειδική εξειδίκευση του ανθρώπινου δυναμικού και επιμόρφωσή του από ειδικού φορείς, με στόχο την παροχή υπηρεσιών υψηλού επιπέδου για την επιτυχημένη διεξαγωγή των συνεδρίων.

Ο συνεδριακός τουρισμός μπορεί να αποτελέσει σημαντικό μοχλό ανάπτυξης για το νομό Αχαΐας γενικότερα, με την επέκταση των τουριστικών δραστηριοτήτων του, δίνοντας τη δυνατότητα επέκτασης της τουριστικής περιόδου και ενεργοποιώντας ένα σημαντικό αριθμό δευτερευόντων υπηρεσιών που αποσκοπούν στην αναψυχή του τουρίστα. Επιπλέον, αποτελεί μέσω προβολής και διαφήμισης για το Νομό αλλά και τη χώρα μας γενικότερα.

Οι τρέχουσες οικονομικές εξελίξεις οδηγούν στην ανάγκη μιας ριζικής αναδιαμόρφωσης του τουριστικού προϊόντος. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, της οποίας η οικονομία βασίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στον τουρισμό, είναι απαραίτητη η στόχευση στην ανάπτυξη των εναλλακτικών μορφών τουρισμού και κυρίως του συνεδριακού, αφού όπως προαναφέραμε τα πλεονεκτήματά του είναι πολλά, με κύριο αυτό της κατάργησης της εποχικότητας του τουρισμού, προσδίδοντας θέσεις εργασίας, εξειδίκευση και κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη στους τοπικούς φορείς και κατοίκους.

Ειδικότερα, για τη Δυτική Αχαΐα που βρίσκεται σε μια τέτοια στρατηγική θέση στον τουριστικό χάρτη, είναι αναγκαία η άμεση υλοποίηση των απαραίτητων υποδομών από τους αρμόδιους φορείς, που θα την αναδείξουν σε εξέχοντα εναλλακτικό τουριστικό προορισμό.

Για όλα τα παραπάνω χρειάζεται όραμα, δουλειά και προσπάθεια, σίγουρα όμως το αποτέλεσμα θα δικαιώσει, όπως έχει άλλωστε αποδειχθεί και σε άλλες χώρες που εφαρμόστηκε.

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

Πώς ακούμε τα συναισθήματα των παιδιών;

Μαρίκα Ρέλλου

Ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια, ΜΑ στην Συμβουλευτική

Τα παιδιά βιώνουν τα συναισθήματά τους πιο άμεσα και έντονα από ότι εμείς οι ενήλικες και αυτό πολλές φορές μας κάνει να νιώθουμε άβολα και να μην ξέρουμε πώς να τα χειριστούμε, είτε πρόκειται για αρνητικά -όπως είναι ο θυμός, ο φόβος, η ζήλεια ή η στενοχώρια είτε πρόκειται για θετικά -όπως είναι η χαρά, ο θαυμασμός ή η ικανοποίηση.

Αυτό συμβαίνει, διότι εμείς οι ενήλικες δεν έχουμε μάθει να εμπιστευόμαστε τα δικά μας συναισθήματα και έτσι αδυνατούμε να κατανοήσουμε και τα συναισθήματα των παιδιών μας, αλλά και επειδή θέλουμε να μην πληγωθούν όπως εμείς -όταν βιώσαμε τα δικά μας αρνητικά συναισθήματα ως παιδιά.

Το μήνυμα που συχνά περνάμε στα παιδιά άθελά μας είναι ότι δεν είναι καλό να βιώνουμε τα συναισθήματά μας. Συχνά τα χαρακτηρίζουμε, τα κρίνουμε «Είσαι ζηλιάρης» ή «Είσαι επίμονος» και έτσι συμβάλλουμε αθέλητα στο να τα «κουκουλώνουν» και να αποφεύγουν οποιαδήποτε επικοινωνία μαζί μας. Όταν τα παιδιά νιώθουν ένταση ή θυμό για κάτι που τους έχει συμβεί, τότε τα ρωτάμε «γιατί» σαν να μας δυσαρεστεί που αισθάνονται έτσι. Συχνά η επικριτική μας στάση καθρεφτίζεται στα λόγια μας, στον τόνο της φωνής μας, στο ύφος μας, ακόμα και στο βλέμμα μας. Τότε το μήνυμα που τους στέλνουμε είναι ότι είμαι εδώ και σε ακούω, χωρίς όμως να αποδέχομαι αυτό που αισθάνεσαι, διότι με απειλεί να σε βλέπω να πονάς. Δεν αντέχουμε να μένουμε με αυτό που νιώθουν, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε.

Επειδή όμως ως γονείς καλούμαστε να προστατεύσουμε τα παιδιά μας, έχουμε μάθει να τα συμβουλεύουμε και να επιλύουμε εμείς τις δυσκολίες τους: «Μην στεναχωριέσαι, την επόμενη φορά πες στο στη δασκάλα σου!»

Ωστόσο, για να διευκολύνουμε τα παιδιά να εκφρασθούν, αυτό που έχουν πραγματικά ανάγκη είναι να τα ακούμε με αμέριστη προσοχή. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο παρά μόνο να αναγνωρίσουμε αυτό που αληθινά αισθάνονται. Μπορούμε να μετουσιώσουμε σε λέξεις αυτό που μεταφέρει το παιδί: «Στεναχωρήθηκες που σε κορόιδεψε ο συμμαθητής σου». Είναι σημαντικό για τα παιδιά να νιώσουν ότι τα καταλαβαίνουμε και ότι αποδεχόμαστε τα συναισθήματά τους. Έχουν ανάγκη να πάρουν τη βαθιά μας κατανόηση. Για παράδειγμα, «Είναι δύσκολο αυτό που σου συνέβη σήμερα…»

Μπορεί να είναι εξίσου σημαντικό να μοιρασθούμε κι εμείς τις δικές μας εμπειρίες ως παιδιά. Πώς είχαμε νιώσει τότε; Συχνά τα παιδιά μας αγγίζουν δικά μας θέματα και αυτό δημιουργεί επιπλέον δυσκολία στο να τα ακούμε. Για να συμβεί αυτό είναι βοηθητικό να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να εκφράσει την πιο αυθεντική του πλευρά -χωρίς βέβαια να χάνουμε την ενήλικη μας ματιά.

Ακόμα και αν υπάρξουν φορές που δεν έχουμε να πούμε κάτι, δεν πειράζει. Το ότι είμαστε δίπλα στο παιδί και προσπαθούμε να μπούμε στον κόσμο του είναι αυτό που έχει ανάγκη.

Αν έχουμε αγωνία μήπως δεν δίνουμε τις λύσεις που τα παιδιά χρειάζονται, τότε μπορούμε να τα ρωτήσουμε: «Τι πιστεύεις ότι χρειάζεται να κάνεις την επόμενη φορά;» ώστε να βρουν τις δικές τους λύσεις. Από την εμπιστοσύνη που τους δείχνουμε ενδεχομένως μπορεί να δημιουργηθεί σύγχυση, καθώς δεν είμαστε εκπαιδευμένοι από τις δικές μας οικογένειες να μας ακούνε με αυτόν τον τρόπο. Ίσως, όμως, έτσι βοηθήσουμε τα παιδιά να αποδεχθούν αυτό που αισθάνονται και να μάθουν να εμπιστεύονται τον εαυτό τους.

Εάν μάθουμε να ακούμε αυτό που νιώθει το παιδί χωρίς να το κρίνουμε, με κατανόηση και αποδοχή, τότε συμβαίνει κάτι μαγικό· αρχίζει να αισθάνεται ότι είμαστε εκεί και μπορούμε να το δεχτούμε ακριβώς όπως είναι με τα καλά του και με τα δύσκολά του· βιώνει την αγάπη άνευ όρων.

Μιας και ο τρόπος που έχουμε μάθει να ακούμε είναι πολύ διαφορετικός, το να αναγνωρίζουμε στα παιδιά αυτό που νιώθουν κάθε φορά δεν είναι καθόλου εύκολο και απαιτεί από την πλευρά μας τεράστια προσπάθεια και δέσμευση, η οποία είναι συνεχής και διαρκεί μια ζωή, όπως και η σχέση μας μαζί τους. Πρόκειται περισσότερο για μια στάση ζωής παρά για ένα εργαλείο ακούσματος ή μια τεχνική. Και αυτό τα παιδιά το αντιλαμβάνονται αμέσως!

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

Παράδοση ή «παράδοση»;

Φώτης Σιώτας

Μουσικός

Ένα ερώτημα που με απασχολεί εδώ και πολύ καιρό είναι αν ο χαρακτήρας της παράδοσης μέσα στη μουσική πρέπει να παραμένει αναλλοίωτος στο πέρασμα των χρόνων ή αν πρέπει να υπάρχει μία διαρκής αναζήτηση για αναδημιουργία.

Η απάντηση στο ερώτημα γίνεται δυσκολότερη, συνειδητοποιώντας ο ίδιος ότι ως ακροατής αποδέχομαι εκδοχές και των δύο τάσεων. Από τη μία σκέφτομαι πόσο με δονεί το κλαρίνο του Πετρολούκα και τα βιολιά από τ’ Απέραθου, πόσο ζωντανές διατηρούνται οι μνήμες από τα πανηγύρια στην Ήπειρο και τα Γρεβενά, πόσο με ευχαριστεί να ακούω τους παλιούς τραγουδιστές, όπως τον Κατσαρό, τον Παγιουμτζή τη Στέλλα Χασκίλ, τον Στάθη Κουκουλάρη, τον Αβυσσινό και τον Δερμιτζογιάννη και τόσους άλλους μάστορες, που μέσα από τη μουσική και την τέχνη του οργάνου τους μου μετέδωσαν την πληροφορία αυτούσια. Από την άλλη σκέφτομαι πόσο συγκινούμαι όταν ακούω νέους ανθρώπους να παίζουν με το «χρώμα» και το πάθος των παλιών μουσικών και με τέτοια αγάπη και προσήλωση, που με μεταφέρουν αμέσως πίσω στο χρόνο, σε μια άλλη εποχή.

Οπότε ποια είναι η απάντηση; Μην αγγίζετε οτιδήποτε παλιό; Μάλλον όχι. Γιατί αν δεν υπήρχε ο «Μπάλος» του Σαββόπουλου, ο «Βραχνός Προφήτης» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το «Φράγμα» του Δήμου Μούτση, ή οι μουσικοί όπως τα «Μπουρμπούλια», οι «Mode Plagal», ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, δεν θα είχε απενοχοποιηθεί η παραδοσιακή μουσική για μας, τα παιδιά των πόλεων, που τη θεωρούσαμε «φερετζέ» της χούντας και δεν θα γνωρίζαμε τους εκφραστές της, τους ήρωές της.

Δεν θα το αναλύσω περισσότερο «μουσικολογικά». Έχω τεράστιο σεβασμό σε όλους τους μουσικούς που πατούν πάνω στα χνάρια των προηγούμενων και διατηρούν το ιδίωμα και το ρεπερτόριο αναλλοίωτο. Είναι μια τέχνη δύσκολη και μοναχική. Δεν θεωρώ όμως «βέβηλο» όποιον μεταφέρει την πληροφορία που δέχτηκε στον προσωπικό του «τρόπο» για να εκφραστεί στο παρόν. Αντίθετα, απορώ με αυτούς που θίγονται όταν πειραχτεί η «φόρμα» ενός μοτίβου, αλλά δεν τους ενοχλεί η ηχητική αλλοίωση. Δέχονται το νεωτερισμό στον ήχο (ντραμς, εφέ, αρμόνια), για να «βγαίνουν» τα πανηγύρια εύκολα, αλλά αγανακτούν αν κάποιος πάρει ένα ρυθμό ή έναν παραδοσιακό δρόμο ώστε να φτιάξει κάτι καινούργιο.

Ίσως η διατύπωση του συγγραφέα-μεταφραστή Rex Warner βοηθήσει να δώσει ο καθένας μας τη δική του απάντηση: «Ένα μέρος του παρελθόντος πεθαίνει κάθε στιγμή και η θνησιμότητά του μας μολύνει, αν προσκολληθούμε σ' αυτό με υπερβολική αγάπη. Ένα μέρος του παρελθόντος μένει πάντα ζωντανό και κινδυνεύουμε καταφρονώντας τη ζωντάνια του».

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

Αεροπορική Βάση Αράξου Υπηρέτης πόσων αφεντάδων;

Τάσος Γιακουμής

Γιατρός στο Κ. Υ. Κ. Αχαΐας

Η συζήτηση που ξεκίνησε πρόσφατα σε σχέση με την πιθανότητα εγκατάστασης πυρηνικών όπλων στις αποθήκες της Αεροπορικής Βάσης του Αράξου, μια ανάσα από τα σπίτια μας, μας αναγκάζει να «βουτήξουμε» λίγο στην ιστορία για να καταλάβουμε το ρόλο που ενδέχεται να παίξουν στο άμεσο μέλλον οι βάσεις του ΝΑΤΟ στην περιοχή μας και τους κινδύνους που ελλοχεύουν.

Για την ιστορία

Ήδη από τα προϊστορικά χρόνια η περιοχή του ακρωτηρίου του Αράξου θεωρείται σημαντική για τον έλεγχο της Δυτικής Αχαΐας, όπως μαρτυρά η οχύρωσή της με το Τείχος Δυμαίων.

Το αεροδρόμιο του Αράξου άρχισε να κατασκευάζεται το 1940 από την κυβέρνηση του Μεταξά και ολοκληρώθηκε το 1941 από τα γερμανικά στρατεύματα. Οι Ιταλοί, μάλιστα, που είχαν αναλάβει την κάλυψη του αεροδρομίου με αντιαεροπορικά στοιχεία, γκρέμισαν μία από τις πύλες του Τείχους Δυμαίων προκειμένου να είναι δυνατή η είσοδος οχημάτων και για μεταφέρουν τα κανόνια τους σε αυτό. Από το 1944 ως το 1946 το χρησιμοποιούσε η RAF (Royal Air Force-Βρετανική Βασιλική Αεροπορία). Το 1947 πέρασε στα χέρια της ΕΒΑ (Ελληνική Βασιλική Αεροπορία, όπως ονομαζόταν τότε η Πολεμική Αεροπορία) και μέχρι το 1949 χρησιμοποιήθηκε για επιχειρήσεις στα μέτωπα του Εμφυλίου. Το 1952 η Ελλάδα γίνεται μέλος του ΝΑΤΟ και με τη συμφωνία της 12ης Οκτωβρίου 1953, η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται τη δημιουργία αμερικανικών βάσεων στη χώρα σε όποιο σημείο κρίνουν οι ΗΠΑ καταλληλότερο για τις επιχειρησιακές ανάγκες της συμμαχίας

[1].

Τέλη του 1959 υπογράφηκε με τις ΗΠΑ η συμφωνία μεταφοράς και αποθήκευσης πυρηνικών όπλων, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 14/7/1962. Η τεχνική στρατιωτική συνεργασία προέβλεπε την εγκατάσταση α) αερομεταφερόμενων πυρηνικών όπλων για χρήση από ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη F-4E, Α-7Η και F-104G που θα μπορούσαν να πλήξουν κράτη του Συμφώνου της Βαρσοβίας και β) μικρού αριθμού βλημάτων πυροβολικού με πυρηνική γόμωση σε τέσσερεις Μοίρες Πυροβολικού στην Ανατολική Μακεδονία (Κιλκίς, Γιαννιτσά και Δράμα) με στόχους τη Βουλγαρία, τη Γιουγκοσλαβία και την Αλβανία. Με τη συμφωνία απομάκρυνσης των Βάσεων το 1984 επαναπροωθήθηκαν στις ΗΠΑ και τα πυρομαχικά των Μοιρών Πυροβολικού της Αν. Μακεδονίας, που μόλις πριν αναφέρθηκαν.

Στη βάση του Αράξου μεταφέρθηκε άγνωστος αριθμός πυρηνικών βομβών τύπου Β-61, όπου και εγκαταστάθηκε μόνιμα κλιμάκιο Αμερικανών της 731ης Μοίρας Υποστήριξης (Munitions Support Squadron/MUNSS). Η παρουσία Αμερικανών στρατιωτικών, που διέμεναν στην περιοχή στις εγκαταστάσεις της Βάσης του Αράξου αλλά και στην πόλη της Αχαγιάς, ήταν έντονη ιδίως τη δεκαετία του ’70. Ο μοναδικός δρόμος με άσφαλτο εκείνη την περίοδο ήταν αυτός που συνέδεε την Αχαγιά με τη Βάση.

Σύμφωνα με δήλωση αξιωματικού της ΠΑ που υπηρέτησε στον Άραξο «οι Αμερικανοί είχαν πρόσβαση σε όλα τα τμήματα της βάσης, ενώ υπήρχαν και τμήματα στα οποία είχαν πρόσβαση μόνο αυτοί». Το Δεκέμβριο 1995, το μικτό προσωπικό στη βάση του Αράξου έλαβε την ανώτερη τιμητική διάκριση για το επίπεδο επιχειρησιακής ετοιμότητάς του. Το 1996 κατασκευάστηκαν 6 ειδικοί Θόλοι Αποθήκευσης Όπλων (Weapons Storage Vault/WSV), χωρητικότητας έως και 24 βομβών.

Η αντίστροφη μέτρηση για την απομάκρυνση των βομβών ξεκίνησε το 1999, όταν οι ΗΠΑ ζήτησαν, στο πλαίσιο της σχεδιαζόμενης αγοράς του Νέου Μαχητικού Αεροσκάφους της Πολεμικής Αεροπορίας, συνέχιση της ικανότητας μεταφοράς αμερικανικών πυρηνικών όπλων. Στις 20 Ιουνίου 2001 ανεστάλη επισήμως η λειτουργία της ελληνοαμερικανικής μονάδας στον Άραξο και οι βόμβες μεταφέρθηκαν με κάθε μυστικότητα στην ιταλική βάση του Αviano και από εκεί στη βάση Ramstein της Γερμανίας. Όπως αποκάλυψε ο πρώην υπουργός Εθνικής Άμυνας Άκης Τσοχατζόπουλος «δεν μπορούσες να επιβεβαιώσεις επίσημα ότι αυτά τα όπλα έφυγαν, αφού δεν είχε βεβαιώσει κανείς ποτέ ότι ήρθαν. Η επίσημη θέση ήταν ότι δεν υπάρχουν πυρηνικά όπλα στην Ελλάδα». Ο πρώην Αρχηγός ΓΕΑ Αντιπτέραρχος Γεώργιος Αυλωνίτης είχε δηλώσει στο παρελθόν ότι «ούτε το ελάχιστο ίχνος ραδιενεργού ακτινοβολίας μπορεί σήμερα να ανιχνευθεί στην περιοχή».

[ii] Το επιχείρημα ότι δεν υπήρξαν ποτέ πυρηνικά στον Άραξο, ακούστηκε ξανά πρόσφατα από τα χείλη του Αν. Υπουργού Εθνικής Άμυνας Δ. Βίτσα και εσχάτως από τον ίδιο τον Π. Καμμένο.[iii] Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1994, πριν ακόμα από την απόσυρση των πυρηνικών πυρομαχικών από τον Άραξο, υπήρξε το αίτημα αναβάθμισης της ικανότητας της ΠΑ να χρησιμοποιεί νέα αεροσκάφη, με την αιτιολογία ότι είναι απολύτως απαραίτητα για τη μεταφορά φορτίου πυρηνικών βομβών, αφού η χώρα μας δεν διέθετε τέτοιου τύπου αεροσκάφη πλέον μετά την οριστική απόσυρση των F104. Το αίτημα αυτό καταχωρήθηκε από τον τότε Πρωθυπουργό Α. Παπανδρέου.[iv]

Σήμερα;

Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις, η αλλαγή των ρόλων των ΝΑΤΟικών δυνάμεων μετά από το 1991, η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας και ιδίως η έναρξη του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία το 2001, οδήγησαν σε συρράξεις στη γειτονιά των Βαλκανίων και της ανατολικής Μεσογείου. Σ’ αυτές τις συρράξεις οι -εναπομείνασες- βάσεις του Αράξου, της Σούδας και του Ακτίου έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.

Οι βάσεις της Σούδας και του Ακτίου έπαιξαν ενεργό ρόλο στις δύο Καταιγίδες της Ερήμου το 1991 και το 2003 και στην επίθεση ενάντια στη Γιουγκοσλαβία το 1999. Η ύπαρξη όμως της βάσης στον Άραξο, παρά τη σχετική υποβάθμισή της, δεν άργησε να απασχολήσει έστω και περιορισμένα την επικαιρότητα.

· Το 2007 έγινε μια εκτεταμένη επιθεώρηση των άδειων αλλά πολύ καλά συντηρημένων αποθηκών από ΝΑΤΟικά κλιμάκια.

· Το Δεκέμβρη του 2010 διενεργήθηκε άσκηση εικονικής χρήσης πυρηνικών όπλων και δοκιμασία επικοινωνιακής σύνδεσης της βάσης με το Γενικό Στρατηγείο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες.

· Το Γενάρη του 2011, με κάθε επιφύλαξη, ο τότε Υπ. Άμυνας Ε. Βενιζέλος διέψευσε τη μεταφορά 24 πυρηνικών βομβών στον Άραξο. Από τότε…σιγή.[v]

· Στις 23 Μαρτίου του 2011, 8 Βέλγικα F16 προσγειώθηκαν στη Βάση για να χρησιμοποιηθούν στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ στη Λιβύη. Τελικά, δεν επιλέχτηκε η βάση ως ορμητήριο για τους βομβαρδισμούς της χώρας προκειμένου να ανατραπεί ο Καντάφι.[vi]

· Στις 11/3/2014 και για τρεις ημέρες, η αεροπορική βάση εκπαιδεύτηκε στη σχεδίαση αποστολών με πυρηνικά όπλα. Η άσκηση ονομάστηκε STEDFAST NERVE II.[vii]

· Από τις 22/6 ως τις 3/7/2015 (δυο μέρες πριν από το δημοψήφισμα) η βάση μετατράπηκε σε διεθνές κέντρο επιχειρήσεων με τη συμμετοχή της ΠΑ του Ισραήλ, της Πολωνίας (PLAF) και των ΗΠΑ (USAF).[viii]

· Οι πρόσφατες καταγγελίες του ΚΚΕ για επικείμενη μεταφορά πυρηνικών στη βάση ανοίγουν εκ νέου το ζήτημα.[ix]

Από δω και μπρος

Η γειτνίαση της Δυτικής Αχαΐας με πυρηνικά όπλα είναι ένα ζήτημα υπαρκτό που ελλοχεύει κινδύνους. Η πιθανότητα ατυχήματος ή τρομοκρατικής δολιοφθοράς είναι μια καταστροφική, έτσι κι αλλιώς, εκδοχή. Η πιο σοβαρή κατάσταση είναι αυτή που αντιμετωπίζουμε συνολικά σαν χώρα.

Η ύπαρξη των ΝΑΤΟικών βάσεων και η εξάρτηση από τον Αμερικάνικο παράγοντα δεν είναι προβλήματα σημερινά. Τα πληρώσαμε με εμφύλιο, καταστροφή, βασιλικές οπερέτες, χούντα, ξεπούλημα της Κύπρου, ξενιτιά και μετεμφυλιακό κράτος, που τσάκιζε κάθε δικαίωμα και βύθισε στο σκοταδισμό τη χώρα.

Την ταύτιση με την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση την πληρώνουμε με μνημόνια και επιτήρηση από τους εταίρους μας για τα επόμενα 99 χρόνια τουλάχιστον. Η υποταγή της χώρας σε σχεδιασμούς αναδιανομής των ενεργειακών πόρων της Ανατολικής Μεσογείου και η συμμαχία με αμερικανόδουλες φασιστικές κυβερνήσεις τύπου Ισραήλ και Αιγύπτου πολύ πιθανόν να μας εμπλέξει σε πολεμικές περιπέτειες. Σ’ αυτή την περίπτωση κανένας σύμμαχος δεν θα ασχοληθεί με τις συνέπειες που θα έχει για το λαό μας μια τέτοια εξέλιξη.

Η αντιπαράθεση ΗΠΑ-Τουρκίας, όπως αυτή διαγράφεται την τελευταία περίοδο, σχετίζεται άμεσα με την τύχη των αμερικάνικων βάσεων στη γείτονα. Το επόμενο διάστημα στο ζήτημα αυτό θα προστεθούν και άλλοι σχεδιασμοί που αφορούν την περιοχή: Ρώσικη διείσδυση, Κινέζικος δρόμος του μεταξιού, ενδιάμεσες δυνάμεις (Ιράν, Ινδία), νέα επεισόδια του παγκόσμιου οικονομικού πολέμου που σοβεί.[x]

Η συνεχής και κλιμακούμενη επίκυψη στους επικίνδυνους σχεδιασμούς της παραπαίουσας Αυτοκρατορίας, όπως είδαμε και στην πρόσφατη επίσκεψη του Πρωθυπουργού Α. Τσίπρα στην Ουάσιγκτον, μοιάζει να είναι ο βασικός σχεδιασμός της… πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης.

Εμείς, έχοντας συνείδηση της ιστορικής ευθύνης που έχουμε σαν πολίτες μιας χώρας που μετατρέπεται μέρα με τη μέρα σε προτεκτοράτο, οφείλουμε να αγωνιστούμε για ανεξαρτησία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Με αυτή τη ματιά, η εναντίωση στη μεταφορά πυρηνικών όπλων στον Άραξο, η εναντίωση στην επέκταση της βάσης της Σούδας, η εναντίωση στη χρήση του αεροδρομίου της Ανδραβίδας για τα φονικά DRONES/UAV, η εναντίωση στη δημιουργία νέων βάσεων σε Κάρπαθο και Ν. Κρήτη είναι καθήκον των δημοκρατικών πολιτών αυτής της χώρας.

Ας πορευτούμε με αξιοπρέπεια, ας δώσουμε χώρο στην ελπίδα.