Ζωή Καραβότα
Εκπαιδευτικός Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης
Πολύς ο λόγος στις μέρες μας για το φαινόμενο του bullying ή αλλιώς σχολικού εκφοβισμού. Έντονα απασχολεί κυρίως τους κύκλους των σχολείων, όπου τα παιδιά μπολιάζονται με τις πρώτες τους ιδέες και εκεί διαπλάθουν χαρακτήρες. Έχοντας ως δεδομένη την έστω επιφανειακή γνώση όλων μας για το ζήτημα, θα προσπαθήσω να το συνδέσω με τη βαθιά οικονομική και ανθρωπιστική κρίση που βιώνει η χώρα μας.Ας ξεκινήσουμε απ’ αυτό: Bullying υπήρχε πάντα. Ίσως όχι με το σημερινό ορισμό, αλλά έκανε έντονη την εμφάνιση του σε πολλές πτυχές της σχολικής ζωής. Υπήρχε στο σωματικό εκφοβισμό του αλλοδαπού παιδιού, στη λεκτική κοροϊδία του φτωχού μαθητή, στα σχόλια και στην απομόνωση των “αδυνάτων”, στην περιθωριοποίηση των ρομά, στις επιλεκτικές παρέες στα διαλείμματα, ακόμα και μερικές φορές στην αντιμετώπιση αυτών των μαθητών από τους εκπαιδευτικούς. Στις μέρες μας όμως το θέμα έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που αναρωτιέται κανείς τι άλλαξε από τότε ώστε να σκληρύνει σε τέτοιο βαθμό τη συμπεριφορά των παιδιών μας.
Η γνώμη μου ως νέας εκπαιδευτικού τείνει να ενοχοποιήσει σε μεγάλο βαθμό την κρίση που περνά η χώρα μας. Κρίση που συνέβαλε στην εξάπλωση και επέκταση της σιωπηλής αυτής επιδημίας. Μια πιο εξεταστική ματιά στο ζήτημα μου έφερε στο μυαλό αυτό που πολλές φορές ακούμε, οτι στη ζωή όλα είναι κύκλος. Ή για άλλους αλυσίδα. Συγκεκριμένα, η οικονομική κρίση επηρέασε σημαντικά την ελληνική οικογένεια. Απασχόλησε τόσο τους γονείς, οι οποίοι με τη σειρά τους σταμάτησαν να συζητούν με τα παιδιά τους, κατακλύστηκαν από την ανησυχία τους για το αύριο και φορτώθηκαν με τόσο άγχος που ξέχασαν να βλέπουν, να ακούν, να συμπονούν τους αδύναμους συνανθρώπους τους, να νοιάζονται και τέλος να παρατηρούν την αλλαγή της συμπεριφοράς των παιδιών τους. Η οικονομική αυτή δυσχέρεια μάλιστα ώθησε τους γονείς προσπαθώντας να εξασφαλίσουν την επιβίωση της οικογένειας να είναι ουσιαστικά ή συναισθηματικά απόντες από την ανατροφή και τον έλεγχο των παιδιών.
Σημαντικό να αναφερθεί είναι το γεγονός ότι η έλλειψη χρημάτων κόστισε στην ελληνική οικογένεια την παροχή στα παιδιά υλικών και πνευματικών αγαθών, που θα διεύρυναν τους ορίζοντες τους και θα καλλιεργούσαν τις ευαίσθητες πλευρές του χαρακτήρα τους. Το θέατρο, ο κινηματογράφος, τα εξωσχολικά βιβλία, τα ταξίδια, οι διάφορες δραστηριότητες έγιναν είδη πολυτελείας. Σταδιακά τα παιδιά μετατράπηκαν σε δέκτες των προβλημάτων των ενήλικων γονιών τους ενώ υποσυνείδητα επηρεάστηκαν από ιδέες που συνδέουν τα δεινά της χώρας μας με την παρουσία των “ξένων” , των αλλόθρησκων, των διαφορετικών από εμάς. Κι επειδή τα παιδιά, κυρίως στις μικρές ηλικίες, τείνουν να αντιγράφουν πράξεις και λόγια των ενήλικων, μετέφεραν αυτές τις συμπεριφορές στο σχολείο τους επιδεικνύοντας τες ως ένδειξη δύναμης και εξουσίας.
Μεγαλώνοντας λοιπόν σε ένα τόσο δυσοίωνο περιβάλλον όπου η ξενοφοβία, το άγχος και η ηττοπάθεια έγιναν καθημερινότητα, τα παιδιά δεν έμαθαν να αντιδρούν σωστά στη διαφορετικότητα και να σέβονται τους συμμαθητές τους με τον τρόπο που τους αξίζει.Η γενικότερη ανθρωπιστική κρίση -τα δείγματα της οποίας σήμερα είναι πολλαπλά-απειλεί ουσιαστικά τη νέα γενιά μολύνοντας τις αθώες ψυχές των παιδιών μας.
Κλείνοντας θα αφήσω τo μήνυμα μου να περάσει μέσα από τα λόγια του ποιητή Γιάννη Ρίτσου :
Λοιπόν τι μας χωρίζει;
Εμείς κανέναν δε μισούμε.
Αφήστε μας, ν' αγαπάμε τον κόσμο, να σας αγαπάμε.
Εμείς άλλον εχθρό δεν έχουμε
παρά μονάχα κείνον που δεν σέβεται τον Άνθρωπο.
Λοιπόν τι μας χωρίζει, αδέρφια μου;
Αν δίναμε τα χέρια -Ο ήλιος περιμένει. Αργήσαμε.
Αν δίναμε τα χέρια -ο ήλιος είναι
ένα φαρδύ, φαρδύ, φαρδύ παράθυρο
που περιμένει να τ' ανοίξουμε σ’όλο τον κόσμο.
Εκπαιδευτικός Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης
Η γνώμη μου ως νέας εκπαιδευτικού τείνει να ενοχοποιήσει σε μεγάλο βαθμό την κρίση που περνά η χώρα μας. Κρίση που συνέβαλε στην εξάπλωση και επέκταση της σιωπηλής αυτής επιδημίας. Μια πιο εξεταστική ματιά στο ζήτημα μου έφερε στο μυαλό αυτό που πολλές φορές ακούμε, οτι στη ζωή όλα είναι κύκλος. Ή για άλλους αλυσίδα. Συγκεκριμένα, η οικονομική κρίση επηρέασε σημαντικά την ελληνική οικογένεια. Απασχόλησε τόσο τους γονείς, οι οποίοι με τη σειρά τους σταμάτησαν να συζητούν με τα παιδιά τους, κατακλύστηκαν από την ανησυχία τους για το αύριο και φορτώθηκαν με τόσο άγχος που ξέχασαν να βλέπουν, να ακούν, να συμπονούν τους αδύναμους συνανθρώπους τους, να νοιάζονται και τέλος να παρατηρούν την αλλαγή της συμπεριφοράς των παιδιών τους. Η οικονομική αυτή δυσχέρεια μάλιστα ώθησε τους γονείς προσπαθώντας να εξασφαλίσουν την επιβίωση της οικογένειας να είναι ουσιαστικά ή συναισθηματικά απόντες από την ανατροφή και τον έλεγχο των παιδιών.
Σημαντικό να αναφερθεί είναι το γεγονός ότι η έλλειψη χρημάτων κόστισε στην ελληνική οικογένεια την παροχή στα παιδιά υλικών και πνευματικών αγαθών, που θα διεύρυναν τους ορίζοντες τους και θα καλλιεργούσαν τις ευαίσθητες πλευρές του χαρακτήρα τους. Το θέατρο, ο κινηματογράφος, τα εξωσχολικά βιβλία, τα ταξίδια, οι διάφορες δραστηριότητες έγιναν είδη πολυτελείας. Σταδιακά τα παιδιά μετατράπηκαν σε δέκτες των προβλημάτων των ενήλικων γονιών τους ενώ υποσυνείδητα επηρεάστηκαν από ιδέες που συνδέουν τα δεινά της χώρας μας με την παρουσία των “ξένων” , των αλλόθρησκων, των διαφορετικών από εμάς. Κι επειδή τα παιδιά, κυρίως στις μικρές ηλικίες, τείνουν να αντιγράφουν πράξεις και λόγια των ενήλικων, μετέφεραν αυτές τις συμπεριφορές στο σχολείο τους επιδεικνύοντας τες ως ένδειξη δύναμης και εξουσίας.
Μεγαλώνοντας λοιπόν σε ένα τόσο δυσοίωνο περιβάλλον όπου η ξενοφοβία, το άγχος και η ηττοπάθεια έγιναν καθημερινότητα, τα παιδιά δεν έμαθαν να αντιδρούν σωστά στη διαφορετικότητα και να σέβονται τους συμμαθητές τους με τον τρόπο που τους αξίζει.Η γενικότερη ανθρωπιστική κρίση -τα δείγματα της οποίας σήμερα είναι πολλαπλά-απειλεί ουσιαστικά τη νέα γενιά μολύνοντας τις αθώες ψυχές των παιδιών μας.
Κλείνοντας θα αφήσω τo μήνυμα μου να περάσει μέσα από τα λόγια του ποιητή Γιάννη Ρίτσου :
Λοιπόν τι μας χωρίζει;
Εμείς κανέναν δε μισούμε.
Αφήστε μας, ν' αγαπάμε τον κόσμο, να σας αγαπάμε.
Εμείς άλλον εχθρό δεν έχουμε
παρά μονάχα κείνον που δεν σέβεται τον Άνθρωπο.
Λοιπόν τι μας χωρίζει, αδέρφια μου;
Αν δίναμε τα χέρια -Ο ήλιος περιμένει. Αργήσαμε.
Αν δίναμε τα χέρια -ο ήλιος είναι
ένα φαρδύ, φαρδύ, φαρδύ παράθυρο
που περιμένει να τ' ανοίξουμε σ’όλο τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου