Εκπαιδευτικός
Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης
Εδώ και καιρό παρακολουθώ αυτό το φαινόμενο με τα πολλά
ονόματα: ρατσισμός, ξενοφοβία, προκατάληψη, ομοφοβία, εθνικός φανατισμός.
Αρχικά μου έκλεισε το μάτι όταν το είδα να φωλιάζει μέσα στις αθώες παιδικές
ψυχές, στα σχολεία και στις πλατείες. Πειράγματα, κρυφές κουβέντες, επιλεκτικές
παρέες, σκληρά σχόλια κι ακόμα χτυπήματα και χειρονομίες. Ύστερα με ξύπνησε από
τον ύπνο της καθημερινότητας μου όταν με μια πιο προσεκτική ματιά τον είδα να
τριγυρνά στο κοινωνικό μου περιβάλλον, στις παρέες και στη γειτονιά μου. Και
τότε ξεπρόβαλαν τα πρώτα μορφώματα. Ομάδες, πολιτικές και μη, με σαφείς
θέσεις, ιδέες και στόχους. Έβλεπα πια τα φυλλάδια τους στους δρόμους, τα
νοικιασμένα κτήρια με τις μεγάλες επιγραφές, τους άκουγα κάθε μέρα στις
ειδήσεις. Απροκάλυπτες πράξεις ρατσισμού και ωμής βιαιότητας, στυγνές και
απάνθρωπες, κουκουλωμένες με έναν διάφανο μανδύα της προάσπισης του δίκιου και
της υπέροχης πατρίδας μας. Και η ιστορία αυτή συνεχίστηκε λοιπόν. Αυτή τη φορά
απέκτησε όνομα και ταυτότητα. Δεν κρύβονταν πίσω από ψιθύρους και ταμπέλες,
ήταν παντού γύρω μας. <<Μα τι γίνεται πια σε αυτόν τον κόσμο; Γιατί τόσο
μίσος;>> αναρωτιόμουν καθώς όλα αυτά τα γεγονότα κυλούσαν από μπροστά
μου.
Ήταν θυμάμαι
εκείνη την περίοδο που ο προβληματισμός μου για το φαινόμενο, η ενόχληση μου,
μεταμορφώθηκε σε θυμό, αγωνία, απελπισία και βαθιά θλίψη για το ανθρώπινο
γένος. Άρχισα να θυμώνω και ίσως μίσησα κατά βάθος όλους αυτούς που γύρω μου
ενθάρρυναν -με μεγάλη άγνοια της βαρύτητας των λόγων τους θεωρώ- τέτοιες
συμπεριφορές. Πριν ακόμα καλά καλά καταλάβω πόσο μεγάλη επίδραση είχαν στον
ψυχισμό μου αυτά τα τεκταινόμενα με αποτέλεσμα να με κάνουν να νιώθω αυτά τα
κατώτερα συναισθήματα, άλλα γεγονότα, ακόμα πιο μεγάλα, ήρθαν στην επιφάνεια.
Ένας φοιτητής στα Γιάννενα γίνεται αυτόχειρας γιατί δεν ήταν τόσο
<<άνδρας>> όσο τον ήθελαν, πρόσφυγες ως παιδιά ενός άλλου θεού δεν
έχουν θέση στον δικό μας κόσμο, κύματα βίας σε αλλοδαπούς και ομοφυλόφιλους, η
καλή μας η Ευρώπη να κρατά καλά τα σύνορα της όταν την ίδια στιγμή οι πολιτικές
της την χτυπούν θανάσιμα μέσα στις πιο μεγάλες πόλεις της. Φτάσαμε κάπως έτσι
στο σήμερα...Το μεγάλο μακελειό στο Ορλάντο της Αμερικής, μια πολύνεκρη επίθεση
σε μπαρ όπου σύχναζαν ομοφυλόφιλα άτομα, ήταν το τελευταίο που κατάφερα να
ακούσω.
Κάτι μέσα μου με
έπνιγε, δεν άντεχα άλλο αυτή την παράνοια, την ακαταλόγιστη συμπεριφορά των
ανθρώπων! Ήθελα να βγω και να φωνάξω, να πω όλα όσα δεν είχα μέχρι χθες το
θάρρος να πω, να γίνω ένα με τον αλλόθρησκο, τον μετανάστη, τον γκέι. Να τους
δώσω το χέρι μου και ένα χαμόγελο και να τους πω οτι δεν είναι μόνοι. Και τότε
κατάλαβα πως ΟΝΤΩΣ δεν είναι μόνοι. Είναι πολλοί άκομα σε αυτόν τον κόσμο που
νοιάζονται, πολλοί επίσης που αγωνιούν κι ακόμα περισσότεροι που θέλουν να
φωνάξουν.
Γιατί λοιπόν
σιωπούμε; Γιατί δεν γινόμαστε όλοι μια γροθιά, μια φωνή,μια αγκαλιά; Κανείς δεν
γεννήθηκε με μίσος. Δεν γεννιέσαι με αυτό, το μαθαίνεις, το διδάσκεσαι, το
βιώνεις. Εκεί θα πρέπει να στρέψουμε το ενδιαφέρον μας. Να μάθουμε τα παιδιά
μας να είναι παιδιά, να μάθουμε τον άνθρωπο να είναι άνθρωπος. Πάνω απ’ όλα να
μην φοβόμαστε να μιλήσουμε. Και πριν γίνουμε ο μεγάλος αντίποδας όλων αυτών και
δημιουργήσουμε μια αέναη κόντρα, να μάθουμε να κατανοούμε. Γιατί πίσω από μια
ρατσιστική συμπεριφορά σχεδόν πάντα κρύβεται μια προβληματική προσωπικότητα,
μια δραματική ιστορία, μια προβληματική κατάσταση και ίσως ένα καλά στρωμένο
πολιτικό σχέδιο. Μιλήστε τελικά συνάνθρωποι και μην φοβάστε! Αυτός ο κόσμος
φτιάχτηκε για τον άνθρωπο και ανήκει στον ΑΝΘΡΩΠΟ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου