ΝΕΚΡΟΙ ΚΩΠΗΛΑΤΕΣ

ΛΑΖΑΡΗΣ ΑΘ. ΑΝΔΡΕΑΣ
Το ποίημα δημοσιεύεται πρώτη φορά στην "Πολιτεία".

Δίχως συντρόφους, φιλίες και έρωτα
Οι μύθοι μας χωρίς ακροατές
Τα υπονοούμενα νεκρά
Και η ποίηση εξόριστη
Πώς να κρατήσεις τη ζωή σου;
Πώς να νικήσεις την οδύνη;
Πώς να απλώσεις το χέρι σου στο κενό;
Πίσω από θολά τζάμια
ο ήλιος μικραίνει το φως
και οι σκιές διογκώνονται στο σκοτάδι
Σιωπή του φεγγαριού
Στη γέμισή του
φαντάσματα οι φίλοι και οι έρωτες
Τα παιδιά μας και οι γυναίκες μας
πώς σκόρπισαν στην αποδημία
του Κάτω κόσμου και της ξενιτιάς;
Κι αν κάποτε πιστέψαμε στους έρωτές μας
Κι αν κάποτε είδαμε το αίμα σαν πατέρα της Ιστορίας
Και τους νεκρούς σαν πυξίδα των καραβιών μας
Και δεθήκαμε στο κατάρτι σαν τον Οδυσσέα
στο σπίτι μάς περίμενε η Κίρκη.
Η Πηνελόπη μνηστευμένη με κάποιον μνηστήρα
όμορφο και ατσαλάκωτο
έφυγε σε άγνωστη κατεύθυνση.
Κανείς δεν μας γνωρίζει
και δεν μας αναγνωρίζει.
Στις μικρές κόγχες του μυαλού μας
οι μνήμες μαράθηκαν
τα όνειρα λιποτάκτησαν.
Παντού έρημα ναυάγια και κωπηλάτες μονήρεις
Και οι Θεοί απαθείς
χωρίς να στέλνουν σημάδια
ούτε τιμωρίες.
Η ύπαρξή μας αγωνιά.
Πώς να κρατήσεις την ζωή σου;
Σώματα γερασμένα και νεκρά από αισθήσεις
και τα νεότερα αφελή
σαν του ηδονικού Ελπήνορα.
Κατρακυλούν διαρκώς στην σκάλα της φιληδονίας
δίχως την ηδονή στο σώμα.
Και ο ποιητής ένα κενό
χωρίς μάσκα πια
τις λέξεις.
Με γεύση άνοστου
-ταξίδι χωρίς λιμάνι-
κοιτάζει τα κουπιά των συντρόφων στην ακτή.
Μια ακτή γεμάτη νεκρούς - πρώην κωπηλάτες.

29/06/2016.